Na przełomie lat 40. i 50. XX w. komunistyczny terror w Polsce sięgnął najwyższych szczebli wojskowej hierarchii, czego wyrazem był tzw. proces generałów, fałszywie oskarżonych o spisek i szpiegostwo. Jednym z nich był Franciszek Herman, w czasie okupacji oficer Komendy Głównej ZWZ-AK, po wojnie skazany na dożywotnie więzienie. Franciszek Herman urodził się 30 października 1904 r. w Stanisławowie na terenach dzisiejszej Ukrainy, w rodzinie urzędnika kolejowego. Uczył się w szkole realnej w Żywcu, a następnie w gimnazjach w Bochni i Drohobyczu. Działał w harcerstwie. W listopadzie 1918 r. brał udział w rozbrajaniu Austriaków w Żywcu. W 1920 r. przerwał naukę i wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego. Po zdaniu matury w 1922 r. rozpoczął studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Lwowskiej. Wkrótce zrezygnował, by poświęcić się zawodowej służbie wojskowej. Od września 1923 r. uczestniczył w rocznym kursie unifikacyjnym w Szkole Podchorążych Piechoty. Później wstąpił do Oficerskiej Szkoły Piechoty w Warszawie, którą ukończył z pierwszą lokatą, po czym otrzymał przydział do 3 Pułku Strzelców Podhalańskich w Bielsku. Od jesieni 1927 r. służył w kompanii wysokogórskiej w Zakopanem. W latach 1930–1935 studiował w Szkole Nauk Politycznych w Warszawie. Edukację kontynuował w École Supérieure de Guerre w Paryżu, po ukończeniu której otrzymał tytuł oficera dyplomowanego. Po powrocie do Polski służył w jednostkach w Poznaniu i Białymstoku. We wrześniu 1939 r. pełnił funkcję zastępcy oficera operacyjnego sztabie Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew”, a późnej oficera sztabu Grupy Armii gen. Stefana Dąb-Biernackiego. Od lata 1940 r. przebywał w Warszawie, gdzie zaangażował się w działalność konspiracyjną w Związku Walki Zbrojnej. Pracował w Biurze Studiów Wydziału II Komendy Okręgu Warszawa-Miasto, zajmując się ewidencjowaniem raportów i meldunków wywiadowczych. Wiosną 1941 r. został szefem Biura Studiów oraz II zastępcą szefa Oddziału Wywiadowczo-Informacyjnego Komendy Głównej ZWZ. Po dekonspiracji od lutego 1944 r. przebywał na urlopie. Od czerwca tego roku był zastępcą szefa Oddziału Wywiadowczo-Informacyjnego KG AK, stojąc na czele Wydziału Wywiadowczego. Walczył w powstaniu warszawskim. Jako jeden z pełnomocników gen. Tadeusza Bora-Komorowskiego brał udział razem w rozmowach kapitulacyjnych. Po upadku powstania trafił do oflagu II C Woldenberg. Po powrocie do kraju od sierpnia 1945 r. służył w LWP, pełniąc szereg odpowiedzialnych funkcji w Sztabie Głównym. Od 1948 r. był szefem sztabu dowództwa wojsk lądowych, w lipcu tego roku otrzymał nominację do stopnia generała brygady. W lutym 1949 r. został szefem Studiów Akademii Sztabu Generalnego. W marcu 1949 r. aresztowany przez Informację Wojskową, w czasie przesłuchań był wielokrotnie torturowany i zmuszany do składania fałszywych zeznań. Wyrokiem Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie z 13 sierpnia 1951 r. w tzw. procesie generałów został skazany pod fałszywymi zarzutami o szpiegostwo na karę dożywotniego pozbawienia wolności. Franciszek Herman zmarł 21 grudnia 1952 r. w więzieniu mokotowskim. Pośmiertnie został zrehabilitowany w kwietniu 1956 r. Grób symboliczny znajduje się w Kwaterze na Łączce. Gen. Franciszek Herman był odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi. Źródło: 1944.pl