Gomułka wraz z Żydami walczył o uczynienie z Polski kraju komunistycznego

Nakładem  wydawnictwa Zysk ukazała się, niezwykle przystępnie napisana, 480 stronicowa (nie licząc 48 stron zdjęć) praca Piotra Gajdzińskiego „Gomułka. Dyktatura ciemniaków”, przybliżająca postać komunistycznego działacza, który wbrew faktom w 1956 roku oczarował Polaków. Władysław Gomułka urodził się w 1905 pod zaborem austriackim. Rodzina Władysława była bardzo uboga. Władysław już jako małe dziecko musiał pracować, gdy w domu zabrakło ojca wcielonego do armii w czasie I wojny światowej. Uczył się dobrze. Pracę zaczął jako robotnik. Krótkotrwale związany z PPS zaczął działać w  ruchu komunistycznym, najpierw w organizacji młodzieżowej, potem w Komunistycznej Partii Polski. Jako działacz komunistyczny zajmował się nie tylko szerzeniem szkodliwej propagandy, ale i bandyckimi napadami. Zatrzymany za komunistyczną agitacje został  zwolniony  z aresztu po zamachu majowym, dzięki interwencji posłów PPS. Po zwolnieniu stał się etatowym pracownikiem  ruchu komunistycznego (czyli sowieckiej agentury w II RP). Jako robotnik pracował 7 lat, jako działacz komunistyczny 45 lat. Już jako działacz komunistyczny poznał swoją wieloletnią konkubinę a później żonę, starszą od niego komunistyczną działaczkę, Żydówkę Zofie Szoken. W KPP (partii Gomułki) Polacy byli w mniejszości, we władzach dominowali Żydzi. W 1932, gdy uciekał przed policją został ranny. W 1934, przez Niemcy, na fałszywych sowieckich papierach wjechał do ZSRR. Podczas podróży do ZSRR w 1934 przeżył szok w zetknięciu się z bezkarnością kryminalistów w ZSRR, oraz gdy zobaczył skutki kolektywizacji, epidemię bezdomności dzieci, a w konsekwencji eksplozje przestępczości. Gomułka odkrył też, że w ZSRR nie ma co liczyć na fachową pomoc medyczną, która była niezbędna dla okaleczonego postrzałem. W ZSRR Gomułka szkolił się w Międzynarodowej Szkole Partyjnej im Lenina. Szkolenie polegało na komunistycznej indoktrynacji i przygotowaniu do działalności konspiracyjnej (w tym wojskowej, szpiegowskiej oraz dywersyjnej). Podobnie i inni polskojęzyczni komuniści przechodzili takie szkolenia. Po powrocie do II RP w 1939 roku Gomułka trafia do wiezienia, z którego wychodzi we wrześniu 1939 (sanacyjne władze zwolniły wszystkich kryminalistów w obliczu klęski wrześniowej, co spowodowało eksplozje terroru kryminalnego w czasie okupacji). Z terenu okupacji niemieckiej przechodzi na teren okupacji sowieckiej. W 1941 roku zostaje w ZSRR członkiem WKP(b) Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików). Zaskoczony atakiem Niemiec na ZSRR znajduje się pod niemiecką okupacją. W 1942 Gomułka z entuzjazmem przyjął powołanie przez Rosję sowiecką PPR Polskiej Partii Robotniczej. PPR była zwykłą sowiecką agenturą, która występowała pod fałszywą banderą partii opowiadającej się za niepodległością Polski. PPR powołała jako swoje zbrojne ramie Gwardie Ludową. GL zajmowała się głównie rabowaniem Polaków, i składała się z kryminalistów – terror kryminalny na Polakach po wojnie komuniści kontynuowali w organach komunistycznej władzy. Po konflikcie we władzach PPR i wpadce kolejnych władz jej liderem bez zgody Moskwy (z którą utracono kontakt) został Gomułka. Dzisiejsza lewicowa ekstrema szkalująca NSZ i gloryfikująca GL oraz Armie Ludową przemilcza to, że PPR współpracowała z Gestapo. Komuniści słali do niemieckiego okupanta anonimowe donosy w których ujawniali Niemcom tożsamość żołnierzy Armii Krajowej. Celem komunistów było wymordowanie rękami Niemców polskich patriotów. Wyszkoleni przez sowietów działacze PPR zbierali informacje o AK i przekazywali je do Gestapo. Równocześnie oddziały partyzanckie GL rabowały oraz mordowały, nie tylko Polaków ale i Żydów. Władysław Gomułka jako szef Warszawskiej organizacji PPR musiał wiedzieć o współpracy PPR i Gestapo. Gdy na okupowanych przez Niemców ziemiach polskich działał PPR Gomułki, to pod władza sowietów Stalin powołał przyszłe władze komunistycznej ''Polski'' – Centralne Biuro Komunistów Polskich i Związek Patriotów Polskich. Stworzone przez Rosjan komunistyczne władze „Polski” zdominowane były przez Żydów. Gomułka w kraju tym różnił się od polskojęzycznych komunistów w Rosji, że chciał ewolucyjnego przekształcania Polski w państwo komunistyczne. Komuniści nominowani przez sowietów chcieli rewolucyjnego przekształcenia Polski w kraj komunistyczny. W 1944 Stalin rozszerzył PPR o działaczy z Rosji, którzy zdominowali partie. Zdaniem Zygmunta Berlinga PPR składała się z renegatów, kryminalistów, półgłówków, nieuków, kierowanych przez Żydów. W nowych komunistycznych władzach żydowska konkubina Gomułki „została zastępcą kierownika Wydziały Kadr KC PPR. Jednym z jej najważniejszych zadań była zmiana nazwiska działaczy komunistycznych żydowskiego pochodzenia”. Do aparatu PPR zatrudniano biernych, miernych ale wiernych, takich którzy nie nie myśleli samodzielnie. We władzach komunistycznych Gomułka został ministrem ziem odzyskanych. Dobrał sobie doskonałych współpracowników spośród polskich patriotów. Zamiast tworzyć kołchozy nadawał ziemie deportowanym Polakom z Kresów, dzięki czemu szybko zagospodarował ziemie zachodnie. Moskwie i władzom komunistycznej „PPR” Gomułka podpadł sprzeciwem wobec kolektywizacji i brakiem entuzjazmu dla wzorów radzieckich. Po odsunięciu do władzy w 1951 został aresztowany, wieziono go do 1954 roku, w 1956 odzyskał władze.