Wacław Walicki urodził się 11 października 1903 r. w Mińsku Mazowieckim. Z wykształcenia był nauczycielem.

Po wybuchu II wojny światowej działał w ZWZ-AK jako oficer wywiadu Dzielnicy „D” konspiracyjnego Garnizonu m. Wilna. W 1944 r. został mianowany oficerem informacyjnym sztabu Inspektoratu „A” Okręgu Wilno AK, a następnie zgrupowania partyzanckiego ppłk. Antoniego Olechnowicza „Pohoreckiego”.

W lipcu 1944 r. brał udział w rozmowach z Armią Czerwoną podczas operacji „Ostra Brama”. Rozbrojony przez sowietów, został osadzony w areszcie na Łukiszkach w Wilnie. Po wyjściu na wolność w maju 1945 r. ponownie włączył się w nurt działalności konspiracyjnej.

Od października 1945 r. jako adiutant, a następnie zastępca Olechnowicza odtwarzał wraz z nim struktury eksterytorialnego Okręgu Wileńskiego AK. W ramach działalności Ośrodka Mobilizacyjnego Okręgu Wileńskiego AK stworzył i kierował własną siatką konspiracyjną, składającą się z wileńskiej młodzieży.

Z początkiem 1948 r. osiedlił się w Szczawnie-Zdroju koło Wałbrzycha. Z powodu złego stanu zdrowia zrezygnował z aktywności w podziemu. Tam też w czerwcu tego roku został aresztowany przez UB w ramach ogólnopolskiej akcji „X”, wymierzonej w konspirację wileńską.

Po brutalnym śledztwie i procesie, w październiku 1949 r. Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie skazał go na śmierć. Wyrok wykonano 22 grudnia 1949 r. w kazamatach więzienia mokotowskiego.

Szczątki por. Wacława Walickiego odnaleziono latem 2012 r. w kwaterze „na Łączce” Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie. Dziś mija 70. rocznica jego śmierci.