Tadeusz Fabiani urodził się w 1907 r. w Warszawie. Po maturze rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. Czynnie działał w organizacjach studenckich, należał do Konfederacji Akademickiej „Filarecja” oraz Sodalicji Mariańskiej.

Zasiadał w samorządzie studenckim – był sekretarzem generalnym Naczelnego Komitetu Akademickiego, a od 1932 r. jego prezesem. W 1930 r. został redaktorem naczelnym miesięcznika „Prawo” oraz prezesem Rady Konstytucyjnej Bratniej Pomocy Studentów UW.

Po ukończeniu studiów pracował jako adwokat, angażując się jednocześnie w działalność w ramach ruchu endeckiego. Był działaczem Młodzieży Wszechpolskiej i Obozu Wielkiej Polski, a od 1934 r. Obozu Narodowo-Radykalnego.

W 1934 r. współorganizował Pielgrzymkę Akademicką do Częstochowy, dwa lata później przewodniczył akademickiemu Komitetowi Ślubowań Jasnogórskich.

Od początku niemieckiej okupacji działał w konspiracji w Związku Jaszczurczym.  Aresztowany pod koniec marca 1940 r., był więziony na Pawiaku. 21 czerwca 1940 r. Tadeusz Fabiani został rozstrzelany w masowej egzekucji w podwarszawskich Palmirach.