Opublikowano już dokument „Dla Kościoła synodalnego: komunia, uczestnictwo i misja”, dokument przygotowawczy do XVI Zwyczajnego Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów. Czytamy w nim: „Globalna tragedia, taka jak pandemia COVID-19 na chwilę ożywiła poczucie, że jesteśmy globalną społecznością, wszyscy na tej samej łodzi, gdzie problemy jednej osoby są problemami wszystkich. Po raz kolejny zdaliśmy sobie sprawę, że nikt nie jest zbawiony sam; możemy być zbawieni tylko razem. Jednocześnie pandemia doprowadziła do eksplozji już istniejących nierówności i nierówności”. Oczywiście, tak jak w przypadku rewolucyjnych zmian w świecie, które obserwujemy, i w Kościele mamy powołanie się na kowida, który jest pretekstem do zamordyzmu na niespotykaną dotąd skalę i usprawiedliwia wszystkie patologie.

Dalej jest jeszcze ciekawiej: „Pomimo naszych niewierności Duch Święty nadal działa w historii i ukazuje swoją życiodajną moc. Właśnie w bruzdach wyżłobionych przez wszelkiego rodzaju cierpienia rodziny ludzkiej i Ludu Bożego rozkwitają nowe języki wiary i nowe drogi, zdolne nie tylko do interpretowania wydarzeń z punktu widzenia teologicznego, ale także odnajdywania w próbach przyczyn odbudowy drogi życia chrześcijańskiego i kościelnego. Jest to powód do wielkiej nadziei, że więcej niż kilka Kościołów już rozpoczęło mniej lub bardziej zorganizowane spotkania i konsultacje z Ludem Bożym. Tam, gdzie zostały naznaczone stylem synodalnym, rozkwitł sens Kościoła, a uczestnictwo wszystkich nadało nowy impuls życiu kościelnemu”. Duch Święty oczywiście działa w historii, ale cała reszta w przywołanym fragmencie jest jak żywcem wyjęta z propagandowego artykułu skrajnych progresistów niemieckich. Wszędzie tam, gdzie synodalność się pojawiła, przede wszystkim w Niemczech, doszło do całkowitego upadku wiary, przeformułowania znaczenia Kościoła i zamiany go w lewicową agencję pozarządową, walczącą głównie o prawa człowieka.

Potwierdza to zresztą kolejny fragment: „Potwierdza się również pragnienie młodych ludzi, by być protagonistami w Kościele oraz prośba o większe docenienie kobiet i przestrzeni do uczestnictwa w misji Kościoła, sygnalizowana już przez Zgromadzenia Synodalne w 2018 i 2019 roku. W tym kierunku zmierza także niedawna instytucja świeckiego duszpasterstwa katechistów oraz otwarcie dostępu do duszpasterstwa lektora i akolity dla kobiet”. Nowy Kościół ma być przede wszystkim otwarty na głosy młodych i bardziej doceniać kobiety. Czy jednak Kościół ma być wyrazem pragnień i dążeń współczesnych ludzi, czy też arką zbawienia, w której odwieczne Słowo Boga trafia do każdego człowieka? Z faktu, że pozwala się teraz kobietom czytać czytania w kościele i czyni się z nich „niewydarzonych kapłanów”, którzy przejęli od nich pewną część obowiązków, nie wynika wcale, że się je docenia. Podobnie jak realizacja lewicowej agendy, którą podziela wielu młodych ludzi, nie jest formą docenienia tych ostatnich.

W dokumencie tym czytamy: „Sensem drogi, do której wszyscy jesteśmy wezwani, jest przede wszystkim odkrycie oblicza i formy Kościoła synodalnego, w którym każdy może się czegoś nauczyć. Lud wierny, kolegium biskupów, Biskup Rzymu: wszyscy słuchają się nawzajem i wszyscy słuchają Ducha Świętego, „Ducha Prawdy” (J  14,17), aby wiedzieć, co On „mówi do Kościołów” (Obj  2:7)”. W tym ujęciu papież ma słuchać wiernych, dostosowując do nich swoje nauczanie. Znowu jednak powstaje pytanie, gdzie w tym wszystkim jest Objawienie Boże. Jeżeli nauka i działalność Kościoła są zależne od wspólnego konsensusu, to Kościół nie jest niczym innym niż kolejną organizacją społeczną. Tymczasem, jak wierzymy, nie pochodzi on z tego świata. Narodził się z przebitego boku Chrystusa i jest Jego mistycznym ciałem. W nim spotykamy Boga, który nie jest z tego świata.