Byli ministrowie listy piszą

Prominentni politycy obecnej opozycji, szczególnie ci którzy piastowali po roku 1989 ministerialne stanowiska w różnych rządach, wyspecjalizowali się w pisaniu listów otwartych, w których najpierw ostrzegali Polaków przed głosowaniem na Prawo i Sprawiedliwość, a gdy ci nie posłuchali, teraz z kolei protestują przeciwko ujawnianiu prawdy o skutkach ich rządów. Tych listów było już kilka, nagłaśniają je media zaprzyjaźnione z poprzednią władzą ale nie widać i nie słychać, żeby poruszały one zwykłych ludzi, wszak domyślają się oni, że wyrażają one przede wszystkim tęsknotę za utraconą władzą. Właśnie w ostatnich dniach „Gazeta Wyborcza” opublikowała list 6 byłych ministrów obrony: Radosława Sikorskiego, Bronisława Komorowskiego, Bogdana Klicha i Tomasza Siemoniaka z Platformy, Janusza Onyszkiewicza z nieboszczki Unii Wolności i Janusza Zemke z SLD, w którym wyrażają oni swoje oburzenie w związku z wystąpieniem ministra Antoniego Macierewicza w Sejmie w którym opisał on stan polskiej armii i procesów kierowania nią w poprzednich latach. Rzeczywiście minister Macierewicz wygłosił w Sejmie mocne przemówienie, którego zwieńczeniem było następujące pytanie adresowane do obecnej opozycji „Co takiego wam Polska zrobiła, że tak ją pozostawiliście bezbronną?”. I przytoczył szereg mocnych faktów uzasadniających to mocne stwierdzenie od rozmieszczenia głównych sił wojskowych w zachodniej części Polski i zupełnie odkrytej jej wschodniej części, poprzez nieracjonalne, a czasami wręcz absurdalne wydatki na modernizację i unowocześnienie armii, aż po używanie Służby Kontrwywiadu Wojskowego do inwigilowania dziennikarzy i polityków. Na wszystkie te zarzuty nie ma w tym liście żadnej odpowiedzi byłych ministrów jest za to troska o ujawnienie przez ministra fatalnego stanu naszej armii, o czym teraz będą wiedziały państwa mające wobec Polski wrogie zamiary. Tyle tylko, że służby wywiadowcze szczególnie jednego państwa -Rosji sporo od paru lat wiedzą o polskiej armii, szczególnie od momentu kiedy poprzednia ekipa zdecydowała na bliską współpracę naszego SKW z Federalną Służbą Bezpieczeństwa Rosji. Ale ogromnym grzechem poprzedniej ekipy rządowej było także coroczne nie wykorzystywanie środków na modernizację armii w sytuacji kiedy Rosja zaatakowała i przejęła kilka prowincji Gruzji, a później coraz agresywniej zachowywała się wobec Ukrainy i wreszcie zajęła Krym, a później wywołała wojnę we wschodniej części tego kraju, która trwa do dzisiaj. Pierwsza poważna redukcja wydatków na wojsko została dokonana w 2008 roku i wyniosła aż 5 mld zł. Protestował wtedy bardzo mocno ś. p. prezydent Lech Kaczyński ale ani ówczesny marszałek Sejmu Bronisław Komorowski, ani rząd Tuska nigdy protestami poprzedniego prezydenta się niestety nie przejmowali. W następnych latach było trochę lepiej ale w żadnym roku zaplanowane wydatki w ustawowej wysokości nie były niestety realizowane. Na przykład w 2012 roku, który przecież gospodarczo nie był taki zły, nie wydano na wojsko kwoty blisko 1,5 mld zł. Latem 2013 roku kiedy rząd Tuska zaproponował cięcia w wydatkach na modernizację armii na kwotę 3,5 mld zł, prezydent Komorowski tylko stwierdził, że ubolewa iż cięcia w wydatkach na armię mają sięgnąć tej kwoty przy okazji nowelizacji budżetu „ale jeżeli będą one jednorazowe to nie ma katastrofy”. Wprawdzie wydatki MON w 2013 roku zostały zaplanowane w wysokości ponad 31 mld zł ale wydatki na nowe uzbrojenie to kwota około 8 mld zł i wspomniane cięcia w zasadzie w całości dotyczyły tych właśnie wydatków. Sumarycznie w czasie więc blisko 6 letnich rządów Donalda Tuska i funkcjonowania Bronisława Komorowskiego jako marszałka Sejmu i prezydenta RP, na finansowanie armii przeznaczono o ponad 10 mld zł mniej niż wynikało to ustawy o finansowaniu sił zbrojnych i te cięcia wydatków w dużej mierze pochodziły z części przeznaczonej na modernizację armii. Szkoda, że ministrowie obrony, szczególnie ci z Platformy, nie potrafią się wytłumaczyć choćby z tych posunięć „oszczędnościowych” realizowanych w okresie kiedy narastała agresywność Rosji wobec jej sąsiadów. Teraz tego straconego czasu na modernizację polskiej armii bardzo brakuje, a domaganie się dymisji ministra, który w sposób zdecydowany ją porządkuje jest nieudolną próbą odwrócenia uwagi od własnych win.