Wybitny działacz harcerski, pedagog, pisarz. U schyłku kampanii wrześniowej zainicjował powstanie zakonspirowanego harcerstwa - Szarych Szeregów. W czasie okupacji związany z AK redagował „Biuletyn Konspiracyjny” oraz organizował Mały Sabotaż. Po wojnie zwalczany przez komunistów z powodów ideologicznych poświęcił się pracy naukowej. Aleksander Kamiński urodził się 28 stycznia 1903 r. w Warszawie. W 1905 r. wyjechał wraz z rodzicami do Kijowa, gdzie ukończył rosyjską 4-klasową szkołę powszechną. By pomóc owdowiałej matce, w wieku 12 lat przerwał naukę i podjął pracę jako goniec w banku. W 1916 r., w poszukiwaniu lepszych warunków życiowych, wyruszył z matką do Humania. Podczas drogi z nieznanych przyczyn na kilka lat rozłączył się z matką, która trafiła na Kaukaz. Kamiński zamieszkał u wuja, kontynuując naukę w szkołach i pracując w banku. W styczniu 1918 r. wstąpił do 1. Męskiej Drużyny Skautowej im. Tadeusza Kościuszki w Humaniu, rozpoczynając tym samym trwającą niemal całe życie przygodę z harcerstwem. Po powrocie do kraju w marcu 1921 r. zamieszkał w Pruszkowie i kontynuował naukę w Gimnazjum Kazimierza Kulwiecia w Warszawie. Rozpoczął również działalność w hufcu harcerskim jako drużynowy, a następnie zastępca komendanta pruszkowskiego hufca. Rok później zdał maturę i rozpoczął studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim. W 1924 r. został podharcmistrzem. Rok później objął funkcję komendanta Hufca Pruszkowskiego, a po zakończeniu studiów w 1928 r. - komendanta Chorągwi Mazowieckiej. W tym czasie rozpoczęła się też jego przygoda z dziennikarstwem i pisaniem. Współpracował z czasopismami: „Płomyk”, „Małe Pisemko” oraz „Iskry”, w których zamieszczał swoje felietony. Powołany do wojska i skierowany do jednostki w Grudziądzu z powodu przewlekłego zapalenia płuc został zwolniony jako niezdolny do służby. W 1929 r. podjął pracę jako nauczyciel historii w Gimnazjum im. św. Stanisława Kostki w Warszawie, a od 1930 r. kierował bursą Związku Osadników Wojskowych dla młodzieży szkół zawodowych. Prowadził też referat drużyn mniejszościowych oraz współorganizował dla najmłodszych wydział zuchowy. Wiosną 1932 r. w związku z nawrotem choroby płuc przeniósł się do Zakopanego na leczenie. W następnych latach organizował i kierował ośrodkami harcerskimi na południu kraju, prowadził kursy oraz wchodził w skład delegacji na międzynarodowe spotkania skautingu. Po wybuchu II wojny światowej powrócił do Warszawy i zaczął działać w Komendzie Pogotowia Harcerzy. Po kapitulacji stolicy kierował prowizorycznym domem dziecka dla dzieci osieroconych podczas oblężenia Warszawy oraz Komitetem Samopomocy Społecznej dla uchodźców i pogorzelców. Pod koniec września 1939 r. na tajnym spotkaniu członków Naczelnej Rady Harcerskiej przedstawił zatwierdzony natychmiast projekt organizacji męskiego harcerstwa konspiracyjnego - Szarych Szeregów. Jesienią nawiązał kontakt z podziemiem i został zaprzysiężony na żołnierza Służby Zwycięstwu Polski. W tym samym czasie zaczął redagować i wydawać „Biuletyn Informacyjny”, najważniejsze czasopismo podziemnej Polski. W 1940 r. założył Organizację Małego Sabotażu „Wawer” prowadzącą akcję propagandowe polegające na umieszczaniu antyniemieckich napisów, symboli Polski Walczącej, zrywaniu niemieckich plakatów i flag oraz niszczeniu wystaw ze zdjęciami i symbolami hitlerowskimi. Działalność członków „Wawra” opisał w swej najsłynniejszej książce „Kamienie na szaniec”. Od 1941 r. był szefem Biura Informacji i Propagandy Okręgu Stołecznego ZWZ/AK. Po kapitulacji powstania warszawskiego został umieszczony w obozie przejściowym w Pruszkowie. Podczas transportu zbiegł i przedostał się do Skierniewic. Od maja 1945 r. pracował jako asystent w Zakładzie Pedagogiki Społecznej Uniwersytetu Łódzkiego. Nadal czynny w harcerstwie w 1946 r. został członkiem Tymczasowej Naczelnej Rady Harcerskiej oraz II Wiceprzewodniczącym ZHP. Od początku 1947 r. był kilkukrotnie przesłuchiwany przez Urząd Bezpieczeństwa. W styczniu 1949 r. z przyczyn ideologicznych został usunięty z ZHP a rok później także z Uniwersytetu Łódzkiego. Po przejściu na rentę oddał się swojej kolejnej pasji – historii. Do pracy harcerskiej powrócił po „odwilży” w 1956 r. stając na czele Naczelnej Rady Harcerskiej w reaktywowanym ZHP. Ustąpił niespełna półtora roku później, sprzeciwiając się podporządkowaniu ideologicznemu harcerstwa PZPR-owi. W 1958 r. powrócił na Uniwersytet Łódzki, gdzie od 1962 r. kierował Katedrą Pedagogiki Społecznej. W 1969 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. W dalszym ciągu działał społecznie, angażował się aktywnie w prace organizacji pedagogicznych m.in. Związku Nauczycielstwa Polskiego oraz Komitetu Nauk Pedagogicznych i Psychologicznych PAN. Po przejściu na emeryturę w 1972 r. powrócił do Warszawy. Zmarł 15 marca 1978 r., pochowano go na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach obok Kwatery Szarych Szeregów. Był wielokrotnie odznaczany, m.in. Krzyżem Kawalerskim Polonia Restituta, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Medalem „Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata” oraz Krzyżem Walecznych. W 2008 r. prezydent RP Lech Kaczyński nadał mu pośmiertnie Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski. Na dorobek literacki Aleksandra Kamińskiego składa się kilkanaście książek oraz kilkaset artykułów i recenzji. Jest patronem wielu polskich drużyn harcerskich i szkół. Źródło: kamienie-na-szaniec.klp.pl