Jakie skutki może mieć dla nas ustawa 447?

Po podpisaniu przez Donalda Trumpa ustawy, która była procedowana w Kongresie, została postawiona kropka nad i. Dziwne są głosy naszych polityków bagatelizujących sprawę i twierdzących, że ustawa nie ma żadnego znaczenia, że została podjęta tak nie wiadomo po co i chyba dla zabawy. Stany Zjednoczone nie poświęcają tyle uwagi i zachodu by doprowadzić do sukcesu powstania ustawy, a w konsekwencji nie wprowadzać jej w życie. Trzeba sobie zdać sprawę, że jest ona rezultatem wieloletnich i usilnych zabiegów. Ustawa 447 jest kontynuacją aktu nr.1226, który został przyjęty 27 lutego 2017 roku w Izbie Reprezentantów. Nasze media milczały o tym, bagatelizując sytuację i myśląc, że ustawa nie przejdzie przez Senat. Tak się jednak nie stało i 12 grudnia 2017 roku projekt ustawy został przyjęty w Senacie, a 24 kwietna tego roku przez aklamację zatwierdzony w Izbie Reprezentantów. Obecnie ustawa została podpisana przez prezydenta. Choć nie mówi się w niej bezpośrednio o Polsce, to wiadomo o co chodzi. Przed wojną na terenach Polski żyło 3 mln. Żydów. Po Holokauście zostało ich 5 do 10 tys.. Wiadomo było, że spadkobiercy upomną się o swoje place, kamienice. To normalne. Ale nikt nie myślał o anormalnych żądaniach bezspadkowego zwrotu własności na rzecz amerykańskiej organizacji żydowskiej. Sytuacja bezprecedensowa. Jakaś zagraniczna organizacja wyciąga łapy po mienie, które kiedyż należało do obywateli polskich wyznania mojżeszowego, po mienie, które dziś już nie ma spadkobierców. Ustawa dzieli obywateli polskich – na Żydów i pozostałych. Zabiegi wokół odzyskania pieniędzy po ofiarach holokaustowych ciągną się od chwili upadku komunizmu w Polsce. Początkowo było to sondowanie, życzliwe tłumaczenie, moralny szantaż, aż doszło do skandalicznej wypowiedzi przewodniczącego Światowego Kongresu Żydów (WJC) Israela Singera, który powiedział: „My nie dopuścimy, aby Polacy po nich dziedziczyli. Polska będzie atakowana i poniżana na arenie międzynarodowej dopóty, dopóki nie zaspokoi naszych roszczeń”. Żydzi są czujni i zawsze gotowi wyciągać rękę, jak mówią, po swoje. Warto sobie przypomnieć zamieszanie wokół rzekomego odkrycia śladu „złotego pociągu”, który miał być ukryty w Sudetach. Przewodniczący WJC natychmiast powiedział, że skarb należy się organizacji, bo „Polska dotąd nie wypłaciła ofiarom Holokaustu żadnych rekompensat”. Jest to nieprawdą, bo za czasów PRL w 1960 roku umowa międzynarodowa zakładała uregulowanie roszczeń prawowitym spadkobiercom. PRL zapłaciła 40mln dolarów za pozostawione majątki, które należały do obywateli Stanów Zjednoczonych. Ale obecna ustawa tego nie dotyczy, bo domaga się zwrotu mienia, który obecnie nie ma spadkobierców. Ustawa 447 nikogo nie powinna zaskoczyć. Dotyczy ona wszystkich sygnatariuszy Deklaracji Terezińskiej z 2009 roku. W imieniu Polski podpisał ją ówczesny minister Władysław Bartoszewski . Roszczenia Żydów nabrały konkretów już na konferencji waszyngtońskiej z 1998 roku i krok po kroku doprowadziły do uchwalenia 447.Organizacje żydowskie mają duże doświadczenie w ściąganiu haraczy. Tak było w wypadku długoletniego sporu z bankami szwajcarskimi o odzyskanie pieniędzy. W końcu banki wypłaciły Żydom 1,25 miliardów dolarów. Tak było z firmą IBM i z francuskim SNCF. Teraz zabrali się za Polskę. Formalnie nic nam nie mogą zrobić, ale dzięki różnym pokrętnym działaniom, moralnym szantażom, szkalowaniu Polski na arenie międzynarodowej, będą starali się osiągnąć cel. Sprzyja im dobra sytuacja gospodarcza Polski i powiązania nasze z USA w zakresie energetyki oraz polityki zbrojeniowej. Mają na nas straszaka. Mogą szantażować opuszczeniem wojsk amerykańskich z naszych terenów, ograniczeniem wyposażenia naszej armii w amerykański najnowszy sprzęt. Dokąd byliśmy biednym komunistycznym, a później postkomunistycznym krajem, dawali nam spokój. Wiedzieli, że niczego od Polski nie dostaną, bo nie mieli żadnych skutecznych form nacisku. Teraz zwietrzyli skok na polską kasę i będą konsekwentnie dążyć do jego realizacji. Mamy twardy orzech do zgryzienia.