Papieskie intencje na listopad

Jak co miesiąc, modlimy się w dwóch papieskich intencjach, ogólnej i misyjnej. Pierwsza z nich to: „Aby osoby, które cierpią z powodu samotności, zaznały bliskości Boga i wsparcia ze strony braci”.

O tym, jak tę bliskość okazywał Pan Jezus, Papież mówił w jednej ze swych tegorocznych homilii 24 lutego na Mszy w kaplicy Domu św. Marty. Przypomniał, z jaką czułością pochylał się On nad potrzebującymi pomocy:

„Te gesty Jezusa dają nam do myślenia – powiedział Franciszek. – Jezus, gdy uzdrawia kogoś pośród ludzi, nigdy nie zostawia go samego. To nie jest magik czy czarownik, uzdrowiciel, który po prostu idzie, uzdrawia i przechodzi dalej. On go przywraca na swoje miejsce, nie pozostawia go na drodze. To piękne gesty Pana. Jezus nigdy nie zostawia nas na drodze samych. Bo nie przyszedł z nieba sam, jest synem pewnego ludu. Jezus jest obietnicą uczynioną ludowi i Jego tożsamością jest także przynależność do tego ludu, który od czasów Abrahama wędruje ku spełnieniu obietnicy. I te gesty Jezusa uczą nas, że każde uzdrowienie, każde przebaczenie zawsze pozwala powrócić do naszego ludu, którym jest Kościół”.

Ojciec Święty poleca nam też intencję misyjną na każdy miesiąc. W listopadzie mamy się modlić, „aby młodzi seminarzyści, zakonnicy i zakonnice mieli mądrych i dobrze przygotowanych formatorów”. O potrzebie formacji osób duchownych i konsekrowanych na radosnych, autentycznych świadków Ewangelii Franciszek mówił w Watykanie 6 lipca 2013 r. na spotkaniu z seminarzystami, nowicjuszami i nowicjuszkami.

„Odpowiedzialność za to spoczywa przede wszystkim na dorosłych zajmujących się formacją – powiedział Papież. – Wy, formatorzy, którzy tutaj jesteście, macie dawać młodszym przykład konsekwencji. Chcemy mieć konsekwentną młodzież? Sami bądźmy konsekwentni! Konsekwencja ma fundamentalne znaczenie dla wiarygodności naszego świadectwa. Ale nie wystarcza, potrzebne jest również wykształcenie w zakresie kultury, aby dawać uzasadnienie wiary i nadziei. Środowisko, w którym żyjemy, nieustannie domaga się tego «uzasadniania», i jest to dobre, ponieważ pomaga nam, byśmy nie uważali niczego za oczywiste. Dzisiaj nie możemy niczego uważać za oczywiste! Wobec tej cywilizacji, tej kultury – nie możemy. Ale z pewnością jest to też wymagające, trzeba mieć dobrą formację, zrównoważoną, łączącą wszystkie wymiary życia – ludzki, duchowy, intelektualny z duszpasterskim”.

Radio Watykańskie