Depresja: przyczyny, przebieg, skutki

Tematem wiodącym w listopadowym numerze miesięcznika „Egzorcysta” jest depresja. Zaburzenie to opisuje czytelnikom w wywiadzie udzielonym redakcji dr hab. Marcin Olajossym, profesor Uniwersytetu Medycznego w Lublinie.

Depresja, która dotyka 20 proc. populacji na ziemi, to znaczne obniżenie nastroju, niemożność przeżywania stanów przyjemnych, zaburzenie toku i treści myślenia, w tym myśli samobójcze.

Objawami somatycznymi depresji są problemy ze snem - bezsenność albo nadmierna senność, zahamowanie aktywności ruchowej, zaburzenia łaknienia. Wśród dzieci depresja wywołuje obniżenie sprawności intelektualnej i wycofanie się z życia społecznego.

Depresja to nie smutek. Smutek tym różni się od depresji, że towarzyszy przykrym wydarzeniom, stanowi reakcję na zaistniałą sytuację, trwa o wiele krócej, nie jest tak nasilony i jest zrozumiały dla otoczenia. Skrajny smutek czyli rozpacz uzasadniają sytuacja, okoliczności i kultura.

Depresja powoduje ograniczenie funkcjonowania chorego, urojenie przez chorego poczucia winy lub bycia ukaranym. Chory chce umrzeć, by nie cierpieć i nie sprawiać cierpienia innym. Zdaniem chorego jego życie nie ma sensu.

Przyczyny depresji mogą tkwić w genotypie chorego, być wywołane zaburzeniami neuroprzekaźników, tkwić w wadliwej budowie lub funkcjonowaniu mózgu, być wywołane strukturą osobowości, brakiem umiejętności reagowania na stres i nie funkcjonowaniem mechanizmów adaptacyjnych. Według badań zmiany cywilizacyjne sprzyjają depresji.

Depresję leczy się farmakologicznie i poprzez psychoterapię. Przed depresją chroni higieniczny tryb życia, posiadanie oparcia w środowisku społecznym.

Chory może popadać w manię religijną. Wiele z diagnozowanych osób, które twierdziły, że są opętane, okazywało się być osobami chorymi psychicznie. Chorzy nie przyjmują rozpoznania do wiadomości i nie podejmują leczenia. Kościół już od pierwszych wieków swojej działalności kładł nacisk na odróżnienie opętań od chorób psychicznych.

Temat depresji w swoim artykule poruszył też doktór Piotr Mamcarz. Według informacji zawartych w jego tekście depresja dzieli się na endogenną - wynikającą z uszkodzeń mózgu i leczoną farmakologicznie, oraz na egzogenną - wywołaną czynnikami poza organicznymi.

Depresję można zdiagnozować, gdy chory ma 5 z poniżej wymienionych objawów, codziennie przez 2 tygodnie: obniżenie nastroju, brak zainteresowania i przyjemności ze wszystkich dziedzin życia, spadek lub wzrost łaknienia, bezsenność lub nadmiar snu, pobudzenie psychosomatyczne lub zahamowanie psychoruchowe dostrzegalne przez innych, zmęczenie lub brak energii, poczucie braku własnej wartości i nadmierne nieadekwatne poczucie winy, zmniejszenie zdolności myślenia lub koncentracji uwagi, niezdecydowanie, powracające myśli o śmierci lub samobójstwie.

Przedłużający się stres zaburza życie w obszarze społecznym, zawodowym i wszelkich innych sferach. Objawy nie mogą być spowodowane substancjami chemicznymi lub stanem zdrowia (np. nadczynnością tarczycy).

70 proc. chorych na depresję doświadcza stanów lękowych, lęku przed życiem i przyszłością, jest przeświadczonych, że przyszłość nie przyniesie nic dobrego. Wbrew faktom chory postrzega świat jako źródło cierpień, „nie dostrzega sensu życia ani potrzeby realizowania dobra”. Człowiek w depresji staje się „niewolnikiem pesymizmu - bezradnym i pozbawionym wyższych uczuć”. Stany emocjonalne nie pozwalają racjonalnie postrzegać rzeczywistości. Chory odczuwa bezradność, i nie widzi by miał możliwość zmiany swego złego stanu. Przebieg depresji łagodzi wyznawanie hierarchii wartości i jej spójność z całą egzystencją - czyli posiadanie wiary nie opartej na porywach emocjonalnych.

Jan Bodakowski
źródło: miesięcznik „Egzorcysta”
fot.: sxc.hu

© WSZYSTKIE PRAWA DO TEKSTU ZASTRZEŻONE. Możesz udostępniać tekst w serwisach społecznościowych, ale zabronione jest kopiowanie tekstu w części lub całości przez inne redakcje i serwisy internetowe bez zgody redakcji pod groźbą kary i może być ścigane prawnie.