„Wieś wdów”. 75. rocznica pacyfikacji wsi Skłoby

11 kwietnia 1940 r. położone w województwie mazowieckim Skłoby zostały spacyfikowane przez Niemców. Wszystkich wyłapanych mężczyzn w liczbie 246 rozstrzelano, kobiety z dziećmi wypędzono, a wieś puszczono z dymem. Był to odwet za działalność Oddziału Wydzielonego Wojska Polskiego majora Henryka Dobrzańskiego „Hubala”.

30 marca 1940 r. oddział mjr. „Hubala” toczył na tych terenach dwugodzinny bój z batalionem Waffen SS, uczestniczącym w operacji przeciw partyzantom na terenie powiatu koneckiego. Kilka dni później w odwecie za pomoc udzieloną partyzantom Niemcy spacyfikowali kilkanaście wsi, wśród nich wieś Skłoby.

11 kwietnia 1940 r. o świcie oddziały SS i policji otoczyły wieś. Wywleczonych z domów mężczyzn popędzono do sąsiedniej wsi, Chlewisk, gdzie umieszczono ich tymczasowo w tamtejszej szkole. Kobiety wraz z dziećmi zostały zmuszone do opuszczenia domostw i zabrania swojego dobytku.

Wkrótce mężczyzn wyprowadzono ze szkoły, podzielono na 10-osobowe grupy i wyprowadzono na skraj pobliskiego lasu. Tam zostali rozstrzelani, a następnie wrzuceni do wcześniej przygotowanych dołów. Jednocześnie pod wszystkie zbudowania we wsi podłożono ogień.

W wyniku pacyfikacji zginęło 246 mężczyzn między 16 a 60 rokiem życia. Spalonych zostało ponad 300 zabudowań. Po tych tragicznych wydarzeniach Skłoby nazywano „wsią wdów”.

Groby pomordowanych znajdują się na cmentarzu wojennym ofiar II wojny światowej w pobliżu Chlewisk. W jego centrum, na podwyższeniu, umieszczono dwa kilkumetrowe głazy wraz z tablicami i napisem: „Wciąż oskarżamy, dając świadectwo prawdzie”.

opr. Paweł Brojek
Źródła: turystykaziemiszydlowieckiej.pl, nowagj.pl, fot: fotopolska.eu

© WSZYSTKIE PRAWA DO TEKSTU ZASTRZEŻONE. Możesz udostępniać tekst w serwisach społecznościowych, ale zabronione jest kopiowanie tekstu w części lub całości przez inne redakcje i serwisy internetowe bez zgody redakcji pod groźbą kary i może być ścigane prawnie.