Urodził się 5 lutego 1878 r. w Kłecku pod Gnieznem. W 1897 r. zdał maturę w Gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu. Później odbył studia prawnicze, ekonomiczne i przyrodnicze na uniwersytetach we Fryburgu, Berlinie, Monachium i Wrocławiu. Działał wówczas w tajnych organizacjach niepodległościowych.

Po odbyciu praktyki w niemieckich sądach, w 1908 r. osiadł na stałe w Poznaniu, gdzie został adwokatem przy Sądzie Apelacyjnym. W 1920 r. podjął pracę jako wykładowca w Uniwersytecie Poznańskim. Prowadził wykłady z prawa cywilnego.

Był związany z endecją, działał w Lidze Narodowej. Z ramienia Narodowej Demokracji piastował stanowisko radnego m. Poznania. Zasiadał we władzach Zarządu Okręgowego Związku Ludowo-Narodowego w Poznaniu. Z listy ZLN w 1928 r. został wybrany do Sejmu RP. Kierował wydziałem samorządowym Zarządu Okręgowego Stronnictwa Narodowego.

Po zamachu majowym w 1926 r. należał do antypiłsudczykowskiego Komitetu Wojewódzkiego Organizacji Obrony Państwa w Poznaniu. W tym samym roku wszedł w skład delegacji, która złożyła memoriał prezydentowi Ignacemu Mościckiemu i premierowi Kazimierzowi Bartlowi, przedstawiający postulaty polityczne i gospodarcze Ziem Zachodnich.

W 1932 r. habilitował się na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego. W 1936 r. objął kierownictwo drugiej katedry prawa cywilnego na uczelni. Rok później otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego.

Wchodził w skład Rady Nadzorczej Drukarni Polskiej w Poznaniu, która wydawała „Kurier Poznański”, „Orędownika”, „Wielkopolanina” i inne pisma. Był członkiem komisji nauk społecznych Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Poznaniu.

Po wybuchu II wojny światowej, 28 października 1939 r., został aresztowany przez Niemców i uwięziony w Forcie VII w Poznaniu. Zginął 6 stycznia 1940 r., zastrzelony w celi przez pijanych gestapowców wraz z innymi osadzonymi. Pośmiertnie odznaczono go Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.