Jan Kamiński urodził się 27 sierpnia 1912 r. w Ostrowie Wielkopolskim w wielodzietnej rodzinie. Po ukończeniu szkoły powszechnej rozpoczął naukę w ostrowskim gimnazjum męskim, działał w harcerstwie.

Swoją przyszłość związał z wojskiem. W 1928 r. wstąpił do korpusu kadetów w Rawiczu, 5 lat później został skierowany do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej-Komorowie. Po jej ukończeniu przydzielono go do 81 Pułku Strzelców Grodzieńskich, w którym do momentu wybuchu wojny dowodził jedną z kompanii.

W czasie kampanii wrześniowej walczył wraz ze swym pułkiem w składzie Armii „Prusy”. Po rozbiciu oddziału przez Niemców uniknął niewoli i podjął nieudaną próbę przedostania się do walczącej Warszawy. Do końca kampanii ukrywał się w okolicach Skierniewic, później przebywał w Ostrowie Wlkp.

W listopadzie 1939 r. w Warszawie złożył przysięgę Służbie Zwycięstwu Polski. Po powrocie do Ostrowa rozpoczął tworzenie struktur konspiracyjnych organizacji obejmujących swym zasięgiem całą Wielkopolskę. Działał pod kilkoma fałszywymi nazwiskami.

Po zorganizowaniu sztabu komendy Okręgu Poznańskiego Związku Walki Zbrojnej był m.in. oficerem do zleceń, a od początku 1941 r. stałym przedstawicielem komendanta Okręgu do kontaktów z Komendą Główną.

Jesienią 1941 r. po rozbiciu struktur poznańskich ZWZ przez gestapo brał udział w odbudowie sieci konspiracyjnej. Po koniec tego roku został szefem Wydziału I Organizacyjnego sztabu, obejmując jednocześnie szefostwo Inspektoratu Rejonowego w Ostrowie.

Od grudnia 1941 r. prowadził szeroką akcję scalenia z lokalnymi organizacjami konspiracyjnymi, dzięki której do ZWZ włączono ostrowskie ogniwa Organizacji Jedności Narodowej, kórnickie placówki Narodowej Organizacji Bojowej oraz placówki Wielkopolskiej Tajnej Organizacji Powstańców. Podjął też zakończone sukcesem rozmowy z Narodową Organizacją Wojskową.

Po kolejnych aresztowaniach od kwietnia do lipca 1942 r. pełnił obowiązki komendanta okręgu. Ze względu na niedobory personalne sprawował też przejściowo funkcje szefa wydziałów Łączności Konspiracyjnej oraz Informacji i Propagandy. Od sierpnia 1942 r. był p.o. szefa sztabu Komendy Okręgu Poznańskiego AK. Za ofiarność i odwagę został przez komendanta głównego AK odznaczony Krzyżem Walecznych.

W czerwcu 1943 r. przejął obowiązki oficera odpowiedzialnego za organizację zrzutów lotniczych z Wielkiej Brytanii z zaopatrzeniem bojowym. W tym samym roku z jego inicjatywy doszło do utworzenia w sztabie Okręgu oraz w kilku inspektoratach struktur Kedywu.

15 października 1943 r. został aresztowany w Poznaniu i umieszczony w siedzibie gestapo w Domu Żołnierza, gdzie poddano go ciężkiemu śledztwu. Mimo tortur nie przyznał się do pełnionych funkcji i tajemnic organizacyjnych i nie ujawnił żadnych informacji. Za bohaterską postawę w śledztwie został awansowany do stopnia majora.

W grudniu 1943 r. przeniesiono go do więzienia policji bezpieczeństwa w Forcie VII, a w kwietniu 1944 r. do obozu w Żabikowie.

Kpt. Jan Kamiński został rozstrzelany 7 czerwca 1944 r. Pośmiertnie odznaczono go Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari i awansowano do stopnia podpułkownika.