Janina Mirecka przyszła na świat 15 lutego 1907 r. w Ulanowie na Podkarpaciu. Po ukończeniu szkoły powszechnej kontynuowała naukę w prywatnym seminarium żeńskim w Rudniku. W 1929 r. wyjechała do Kanady, gdzie wyszła za mąż za Augusta Wojnickiego, żołnierza Armii Hallera.

W 1933 r. wróciła do Polski. Jeszcze przed wybuchem wojny podjęła pracę jako kierowniczka stołówki pracowniczej Spółdzielni Spożywców w Stalowej Woli.

W czasie okupacji podobnie jak jej rodzeństwo działała w konspiracji w Narodowej Organizacji Wojskowej. Siedziba stołówki pełniła w tym czasie funkcję kwatery komendy Okręgu Rzeszowskiego NOW.

Jako działaczka podziemia udzielała pomocy jeńcom wojennym i więźniom politycznym oraz organizowała wysyłkę paczek żywnościowych do więzień i obozów koncentracyjnych. Po wojnie utrzymywała kontakty operacyjne z działaczami Stronnictwa Narodowego.

W maju 1948 r. została aresztowana przez bezpiekę i po przewiezieniu do Rzeszowa osadzona w więzieniu na Zamku. Po blisko półrocznym śledztwie tamtejszy sąd wojskowy skazał ją na 2,5 roku więzienia. Większość kary odsiedziała w zakładzie karnym w Przemyślu. Na wolność wyszła w listopadzie 1950 r.

Wróciła do Racławic, gdzie wraz z siostrą Walerią prowadziła gospodarstwo i opiekowała się rodzicami. Jednocześnie podjęła starania o zgodę na wyjazd do Kanady. Paszport otrzymała dopiero po kilku latach, za granice wyjechała w 1957 r.

Do Polski wróciła w latach 80. Zmarła 14 lipca 1989 r. w Racławicach.