Jest to efekt opracowania współfinansowania przez szereg lewicowych filantropów oraz organizacji, a skierowany przeciwko wrogom postępu “Bitwa o nowy świat”. Tytuł jest znamienny, bo wskazuje, że istnieje wojna o przejęcie kultury i nadaniu jej nowego znaczenia. W odróżnieniu od teorii spiskowych opracowanie nie opiera się na wykazach tajnych, nikomu nie znanych organizacji, ale wskazuje organa działające na rzecz tak zwanego “transnarodowego progresywizmu”. Ta idea jest niczym innym jak tendencją do wcielania myśli potomków Karola Marksa, ale w formie prawodawstwa i porozumień międzynarodowych. Wraz z finansowaniem działań społecznych i opatrywaniem ich klauzulami wymaganymi do otrzymania pieniędzy pozwala na realne nauczanie idei.

Za serce tego ruchu “Bitwa o nowy świat” uznaje Światowe Forum Społeczne (WSF) i spotkanie jakie odbyło się w styczniu 2001 roku. Wtedy dwanaście tysięcy ludzi zebrało się na terenie Brazylii w Porto Alegre. Uzupełnieniem tego są spotkania na poziomie Organizacji Narodów Zjednoczonych takie jak Szczyt Ziemi w Rio de Janeiro w 1992 roku, czy Światowa Konferencja na Rzecz Kobiet. Służyły one określeniu jaki będzie człowiek w relacji do innych oraz świata w jakim mieszka. Ekologiczny aktywista Vanda Shiva wskazał, że Rio de Janeiro było “pierwszą transnarodową mobilizacją” związaną ze zmianami klimatu i bioróżnorodnością. Aktywista praw człowieka Kumi Naidoo wskazał, że elementem “transnarodowego aktywizmu progresywnego był ruch przeciwko globalizacji”. Co interesujące opracowanie wskazuje, że Światowe Forum Ekonomiczne rozmija się w swoich celach z Światowym Forum Ekonomicznym w Davos.

Za elementy łączące uważa Asia Floor Wage Campaing promujące kwestie gender na terenie Azji oraz wywodzący się z Missipi w Stanach Zjednoczonych Cooperation Jackson. Samo wspomniane wyżej Światowe Forum Społeczne wspierała grupa wywodząca się Globalnego Południa (GS). Organizowała ona spotkania w Brazylii, Tunezji, Kenii, Mali, Wenezueli, Senegalu oraz Indiach. Po 2008 cele Światowego Forum Ekonomicznego realizowała Arabska Wiosna, Ruch Okupuj Wallstreet (Occupy Movement). Ze strony politycznej wspierała je między innymi Partia Pracy w Brazylii, która straciła wpływy. Od pierwszego dziesięciolecia “Bitwa o nowy świat” ukazuje osłabienie wpływu “transnarodowego progresywizmu”, czyli w języku marksistowskim Postępu bez państw narodowych. Wsparcie dla działalności dawały im również rządy Ameryki Łacińskiej.

Planowaną próbą zmiany tego stanu rzeczy jest planowane na 2020 rok spotkanie w Barcelonie. Organizuje je Międzynarodowa Sieć dla Promocji Ekonomicznej
Solidarności Społecznej. Planowane jest połączenie w Barcelonie organizacji związanych z ekologią w rolnictwie, ekonomów feministycznych, pacyfistów, zwolenników zmiany ekonomicznej, a także dokonanie modyfikacji celów Zrównoważonego Rozwoju w duchu Światowego Forum Ekonomicznego. Wskazuje to na możliwość powstania rozłamu i wyłonienia się frakcji skrajnej. Dofinansowanie daje tutaj Fundacja Forda, między innymi płacąca za nowe podejście do wizji pracy (program “Future of Work(ers)”). Na łonie Stanów Zjednoczonych Grassroot Global Justice planuje spotkanie na 2021 roku w kontekście stworzenia sojuszy politycznych.

Międzynarodowa Organizacja Pracy ma być tutaj narzędziem wywierania nacisków na Organizację Narodów Zjednoczonych. Globalna Kampania na Rzecz Ludzkiej Suwerenności przez zrzeszenie dwustu pięćdziesięciu mniejszych organizacji dąży do przejęcia regulacji w ONZ, jak to ujął Kumi Naidoo z Amnesty International, bo “międzynarodowa kampania powoduje połączenie zróżnicowanych ruchów czujących się zjednoczonymi w zmaganiach przeciwko siłą korporacji”. Na terenie Europy punktem zrzeszającym jest Europa dla Wielu, walcząca między innymi z Brexit oraz przeciwnikami Unii Europejskiej. Z tą myślą jest powiązana polska Krytyka Polityczna. W Afryce działa African Rising for Peace, Justice and Dignity, w Ameryce Łacińskiej La Jornada Continenlta, a w Urugwaju Friends of Earth International. Z organizacji wspierających pojawiają się Trade Union of Energy Democracy, Climate Justice Alliance, Labor Network for Sustainability, American Jewish Wordl Service, Coffe Party (USA), DiEM25, Progressive International, Green New Deal, Alexandria Occasio-Cortez (AOC), Justice is Global, Social Movement Assembly, Just Transition Center, Jobs with Justice, Inicjatywa Pracownika z Poznania, National Domestic Workers Alliance, Figth Inequality Alliance, Poor People’s Campaign, Attac (koordynator akcji blokujących przepływ pieniędzy podatkami), World March of Women, Transnational Migrant Platform-Europe, EcoEquality, a także Online Progressive Engagament Network  (OPEN zrzeszający takie organizacje jak MoveOn).

Łącznie opracowanie zawiera około osiemdziesiąt głównych organizacji (w tym także zrzeszeń pomniejszych) układających się w ideę Postępu. Dla całej sprawy istotne jest wskazanie, że prezentują drugi nurt myśli lewicowej. W perspektywie historii nasuwa to skojarzenie z takimi różnicami jak między trockistami, a leninistami. Pomimo różnic wspólny cel jest ten sam, a stanowi go przemiana chrześcijańskiej cywilizacji wedle swoich zamysłów.

Jacek Skrzypacz