Mahomet założyciel islamu i jego dziedzictwo polityczne

Kolejna islamska inwazja na Europę staje się na naszych oczach faktem. Warto więc wiedzieć jaka jest tożsamość naszych najeźdźców, jakie są ich cele i jakie mają fundamenty kulturowe. Wiedza o agresorze jest niezbędna do podjęcia walki. Ignorancja prowadzi do klęski.

 

Mahomet czyli Muhammed ibn abd Allaha urodził się w 570 roku naszej ery. Był pogrobowcem (jego ojciec zmarł przed jego narodzeniem). Mahomet był wychowywany przez wuja. Rodzina założyciela islamu była liczącą się rodziną kupiecką. Sam Mahomet też zajmował się handlem.

 

Pierwszą żona 25 letniego Mahometa była bogata 40 letnia Chadidża, owocem małżeństwa była Fatima. Fatima wyszła za mąż za Alego (syna wuja i opiekuna Mahometa), synem Fatimy był al-Hasan u al-Husajn. Po śmierci Chadidży Mahomet ożenił się w 619 roku z Aiszyą (jego najbardziej ukochaną żoną, która zmarła w ramionach Mahometa). Założyciel islamu miał jeszcze kilka żon.

 

W czasie licznych handlowych wypraw Mahomet spotykał Żydów i chrześcijan. W siódmym wieku w Arabii żyli liczni Żydzi, nieliczni chrześcijanie i masy arabskie chcące jedności. Przeszkodą w zjednoczeniu był dla arabów politeizm, religia ze swej natury nie jednocząca a dzieląca. Dlatego powstanie Islamu (pomiędzy 610 rokiem a 632 rokiem naszej ery) umożliwiło polityczną jedność.

 

Mahomet nie był wyznawcą żadnej religii. Podczas swoich medytacji i rozmyślań w górach nawrócił się w wieku 40 lat. Od 610 roku przez dwadzieścia lat Muhammad na górze Al-Hira w pobliżu Mekki doznawał rzekomych objawień rzekomego anioła Gabriela (Dzibrila, Dżabra'ila), który przekazywał mu rzekome przesłanie Boga. Mahomet utrzymywał, że Bóg go wybrał, by głosił Arabom w ich języku objawienie. Koran miał się stać dla arabów pismem świętym, a sami Arabowie monoteistami.

 

Z powodu głoszenia monoteizmu Mahomet został wygnany z politeistycznego centrum pielgrzymkowego Mekki. Powodem wypędzenia było to, że bogaci z Mekki w orędziu głoszonym przez Mahometa dostrzegli zagrożenie dla swoich interesów. W 622 roku miała miejsce wędrówka Mahometa z Mekki do Medyny.

 

Na wygnaniu Mahomet głosił swoją naukę. Przyjęła ją Medyna (której wewnętrzne spory rozwiązał Mahomet) potem Jasrib. Nauki Mahometa odrzucili tylko Żydzi. Konflikt z Żydami zakończył się ich wygnaniem i wymordowaniem. Jedna z teorii głosi, że twórcami islamu byli właśnie Żydzi, którzy obawiali się tego, że Arabowie mogą przyjąć chrześcijaństwo.

 

Mahomet rozszerzał swoją władze polityczną, poprzez organizowanie łupieżczych najazdów, podbijanie kolejnych plemion i zbieranie od nich haraczy. Założyciel islamu najpierw jednoczył arabów politycznie a potem religijnie. Z czasem cała Arabia (w tym i Mekka) uległy Mahometowi. Mahomet przegranym proponował konwersję na islam i przynależność do zwycięzców. Nienaruszalność władzy Mahometa w Arabii zapewniło też zawarcie przez niego pokoju z chrześcijanami i Żydami.

 

Islam szybko rozprzestrzeniał się dzięki działalności misjonarskiej kupców nawracających napotkanych przywódców plemiennych z całymi plemionami. Na szlakach handlowych powstawały kolejne instytucje religijne.

 

Mahomet zmarł w wieku 63 lat, w 632 roku, nie wyznaczając spadkobierców, co stało się przyczyną podziałów w islamie. Zwolennicy Alego (kuzyna i zięcia Mahometa) walczyli o dominacje z teściem Mahometa (ojcem Aiszy) Abu Bakarem, który został obrany kalifem.

 

Kalif był następcą Mahometa, administratorem i przywódcą wspólnoty islamskiej. Musiał być pobożny i prowadzić wspólnotę muzułmańską zgodnie z wolą Boga. Kalifa wybierał szura czyli reprezentacja wspólnoty islamskiej. Po okresie rządów pełnionych kolejno przez czterech kalifów nastąpiła wojna domowa między zwolennikami potomków Aiszy a zwolennikami potomków Alego (powodem wybuchu walk był nepotyzm kalifów). Sunnici uważali, że kalifat powinien być tylko dla członków plemienia Kurajszytów, szyici (dziś zamieszkujący Irak), że tylko dla potomków Fatimy i Alego. Od czasu pierwszych wojen prestiż kalifatu upadł.

 

W państwach islamskich prócz muzułmanów mieszkali też zimmi (Żydzi i chrześcijanie) zwolnieni ze służby wojskowej ale obłażeni dodatkowym podatkiem pogłównym (prócz powszechnego podatku gruntowego). Mieli oni prawo do zachowania własnej wiary, lecz nie mogli jej manifestować i budować obiektów kultu religijnego. Zimmi żyli w gettach.

 

Od 638 roku (roku pierwszego) muzułmanie przyjęli wspólną rachubę czasu. Od początku islam był religią wojny. Jego powstanie doprowadziło do zniszczenia trzech z chrystianizowanych państw arabskich. W Chajbar nastąpiło pierwsze zwycięstwo Islamu nad Żydami. Reakcją na agresywną politykę islamu były krucjaty. Powodem krucjat były prześladowania chrześcijan w 1008 roku podczas których muzułmanie: burzyli kościoły (również te znajdujące się w Jerozolimie), profanowali groby, zburzyli Golgotę i Grób Pański, mordowali chrześcijan, którzy nie chcieli zostać muzułmanami, okładali wysokimi podatkami (konwertyta na islam był zwalniany z podatków). W 1099 krzyżowcy wyzwolili Jerozolimę.

 

Po epoce kalifatu władzę nad wspólnotą islamską dzierżył sułtan (mający bardziej ograniczone kompetencje niż kalif). Sułtan uznawał honorową zwierzchność kalifa, ale realnie to ten ostatni miał władzę. Za czasów rządów sułtanów, we wczesnym średniowieczu, państwa islamskie zniszczyły wschodnie chrześcijaństwo.

 

Muzułmanie panowali nad Sycylią od 827 roku do 1091, realnie zagrażając Rzymowi, Neapolowi i Lombardii. Od 711 roku do 1492 pod władzą muzułmanów znajdowała się duża część Półwyspu Iberyjskiego (muzułmanie ci zachowali kulturę europejską). Muzułmański marsz przez Półwysep Iberyjski w głąb Europy zatrzymał w 732 roku Karol Młot. Arabskie państwo na Półwyspie Iberyjskim nazywało się al-Andalus. Od 1031 do 1492 Chrześcijanie wypierali muzułmanów z Hiszpanii. Ostatnich 300 tys. muzułmanów wypędził z Hiszpanii w latach 1609-1614 Filip III.

 

W XIII wieku na Europę najechała muzułmańska Złota Orda Jej zagony szły przez Polskę, Węgry i Bułgarię. W 1453 pod naporem muzułmanów upadło cesarstwo bizantyjskie. Do drugiej połowy XVII wieku następowała ekspansja osmańska na Bałkanach. Zatrzymał ją w 1673 Jan Sobieski pod Wiedniem.

 

Jan Bodakowski

 

© WSZYSTKIE PRAWA DO TEKSTU ZASTRZEŻONE. Możesz udostępniać tekst w serwisach społecznościowych, ale zabronione jest kopiowanie tekstu w części lub całości przez inne redakcje i serwisy internetowe bez zgody redakcji pod groźbą kary i może być ścigane prawnie.