Wiesław Nowotarski przyszedł na świat 21 lutego 1910 r. w Rymanowie na Podkarpaciu. Po ukończeniu miejscowej szkoły ludowej uczęszczał do Gimnazjum im. Króla Kazimierza Wielkiego w Bochni. Należał do Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Po maturze w 1928 r. wstąpił do Szkoły Podchorążych Artylerii w Toruniu.

Gdy w trakcie trzeciego roku zachorował na gruźlicę, wysłano go na leczenie do wojskowego sanatorium w Zakopanem. Uznany za niezdolnego do dalszej służby w wojsku, został przeniesiony do rezerwy. W 1932 r. rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Lwowskiej. Naukę łączył z działalnością akademicką w Bratniej Pomocy.

Był prezesem akademickiej Młodzieży Wszechpolskiej we Lwowie. Piastując tę funkcję, propagował wprowadzanie w życie elementów rywalizacji ekonomicznej celem zwalczania nieuczciwego handlu żydowskiego oraz wprowadzenie numerus clausus na lwowskich uczelniach.

W drugiej połowie lat 30. odbywał ćwiczenia rezerwy w 22. pułku artylerii oraz ukończył kurs w Centrum Wyszkolenia Artylerii Przeciwlotniczej. W 1937 r. otrzymał awans do stopnia podporucznika artylerii.

W sierpniu 1939 r. został zmobilizowany do 6 Dywizjonu Artylerii Przeciwlotniczej. Po wybuchu II wojny światowej walczył w jego szeregach w obronie Lwowa. Po zajęciu miasta przez Armię Czerwoną 22 września trafił w bliżej nieznanych okolicznościach do sowieckiej niewoli.

Był przetrzymywany w obozie w Starobielsku. W maju 1940 r. wraz z innymi oficerami został przewieziony do Charkowa i rozstrzelany w siedzibie NKWD. Jego szczątki spoczywają na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Piatichatkach.