Ratyfikacja Konwencji Rady Europy o przemocy wobec kobiet wysoce niewskazana

20 maja br., Instytut Kultury Prawnej Ordo Iuris zaprezentował Raport na temat Konwencji Rady Europy o przeciwdziałaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej. Obszerny, bo liczący 108 stron Raport, zawiera analizy prawne oraz dane dotyczące przemocy.

Rząd podjął niedawno decyzję o skierowaniu Konwencji do ratyfikacji i niebawem zajmie się tym Polski Parlament. Wokół tej Konwencji trwa dyskusja, która ukazuje głębokie różnice stanowisk. Środowiska feministyczne, w tym stowarzyszenie Kongres Kobiet optują za jej ratyfikacją twierdząc, że wzmocni ona ochronę kobiet. Kościół katolicki, liczne organizacje prorodzinne i kobiece wskazują natomiast na ideologiczny charakter Konwencji, która zmierza ich zdaniem do podważenia znaczenia małżeństwa, rodziny czy tradycyjnej kultury, podkreślając, że nasz kraj posiada wystarczające instrumenty przeciwdziałania przemocy.

W tej sytuacji całościowy raport ukazujący w szczególności konstytucyjne zastrzeżenia odnośnie Konwencji jest niezwykle ważny.

Z całym raportem można zapoznać się na TEJ stronie.

Końcowe wnioski Raportu są następujące:

„Konwencja CAHVIO zawiera szereg rozwiązań budzących istotne wątpliwości, zwłaszcza natury konstytucyjnej.

1. Przepisy prawa polskiego zapewniają kobietom, co najmniej jednakowy standard ochrony jak rozwiązania konwencyjne. Wyniki badań przeprowadzonych przez Agencję Praw Podstawo­wych pozwalają twierdzić, że stosowane w Polsce rozwiązania są znacznie skuteczniejsze niż działania podejmowane w oparciu o założenia przyświecające Konwencji CAHVIO.

2. System aksjologiczny zawarty w Konwencji, zakładający działania z zakresu inżynierii spo­łecznej, jest nie do pogodzenia z polskim porządkiem konstytucyjnym.

3. Konwencja nie stanowi skutecznego instrumentu zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet, ponieważ twórcy Konwencji nie zidentyfikowali rzeczywistych zagrożeń i źródeł prze­mocy, uznając za źródło przemocy wobec kobiet nierówne relacje władzy pomiędzy kobietą a mężczyzną i jednocześnie całkowicie ignorując lub marginalizując czynniki, które realnie warunkują zachowania przemocowe, takie jak 1) problem alkoholizmu i innych uzależnień 2) erozja czynników chroniących oraz 3) obecność przemocy w środkach masowego przekazu.

4. Doświadczenia wynikające z funkcjonowania mechanizmu monitorującego bliźniaczej ideowo amerykańskiej Konwencji Belém do Pará wskazują, że mająca działać na mocy Konwencji CAHVIO grupa GREVIO może służyć wywieraniu presji w kierunku legalizacji i upowszechnienia aborcji.

5. Rozwiązania konwencyjne stwarzają kontekst normatywny mogący prowadzić do rozchwia­nia aksjologicznych podstaw polskiego ustroju, otwierając furtkę do kwestionowania chro­nionego konstytucyjnie modelu rodziny oraz praw rodziców do wychowania swoich dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami.

6. Konwencja wprowadza dyskryminację mężczyzn i tym samym jest sprzeczna z konstytu­cyjną zasadą równości wobec prawa oraz zasadą równości płci.

7. Konwencja budzi istotne wątpliwości z perspektywy konstytucyjnych gwarancji prawa do obrony i prawa do sądu.

8. Ratyfikacja Konwencji wiązałaby się z ponoszeniem przez Polskę istotnych obciążeń finansowych.

Z tych wszystkich względów ratyfikacja Konwencji CAHVIO jest wysoce niewskazana” (s.57).

Antoni Szymański