Apostoł Bożego Miłosierdzia. 95. rocznica śmierci św. ks. Zygmunta Gorazdowskiego

Będąc wikarym, a potem proboszczem parafii św. Mikołaja we Lwowie poświęcił się walce z ludzką nędzą i nieszczęściem. Mówiono o nim, że „był okiem ślepemu, nogą chromemu, ojcem ubogich”. Papież Benedykt XVI kanonizował go w Rzymie w 2005 r.

Zygmunt Gorazdowski urodził się 1 listopada 1845 r. w Sanoku w religijnej rodzinie szlacheckiej jako drugie z siedmiorga dzieci. Pierwsze miesiące życia spędził w majątku swojej babki. Cudem uniknął śmierci w czasie tzw. rzezi galicyjskiej, kiedy to zbuntowane chłopstwo wystąpiło przeciwko szlachcie. Ukryty przez opiekunkę ciężko zachorował na gruźlicę, która towarzyszyła mu przez całe życie.

Uczęszczał do gimnazjum w Przemyślu, w 1963 r. wziął udział w powstaniu styczniowym. Rok później podjął studia prawnicze na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza we Lwowie, które przerwał na drugim roku, wstępując do tamtejszego seminarium duchownego. Święcenia kapłańskie przyjął w 1871 r. w katedrze lwowskiej.

Przez pierwsze sześć lat pracował jako wikariusz i administrator w kilku parafiach archidiecezji lwowskiej. Był autorem pism i opracowań religijnych i katechetycznych, adresowanych głównie do dzieci i młodzieży. W trosce o duchowy rozwój wiernych opracował i wydał drukiem „Katechizm dla szkół ludowych”. Zapoczątkował praktykę wspólnej Pierwszej Komunii św. dla dzieci.

W 1877 r. został przeniesiony do Lwowa. Spędził tam 40 lat, najpierw jako wikary, a potem proboszcz parafii kościoła św. Mikołaja. W wielu szkołach podjął pracę katechetyczną, angażował się również w działalność wydawniczą i redaktorską. Założył też towarzystwo Boni Pastori wspomagające pracę kapłanów z archidiecezji lwowskiej.

Włączał się w istniejące już instytucje dobroczynne oraz powoływał nowe, szczególną uwagę poświęcając najbiedniejszym i najsłabszym. Jako sekretarz Instytutu Ubogich Chrześcijan założył dom pracy dla żebraków, z jego inicjatywy zorganizowano tanią kuchnię ludową, w której żywili się robotnicy, studenci, młodzież szkolna, dzieci, a najliczniej biedota.

Założył zakład dla nieuleczalnie chorych i rekonwalescentów, dla ubogich studentów Seminarium Nauczycielskiego otworzył internat, którego był długoletnim dyrektorem. Powołał do istnienia pierwszy, a także przez długie lata jedyny w Galicji Zakład Dzieciątka Jezus dla samotnych matek i porzuconych niemowląt, w którym za jego życia uratowano około 3 tys. dzieci.

W prowadzeniu działalności wspierało go powołane w 1884 r. Zgromadzenie Sióstr św. Józefa. Siostry, nazywane powszechnie józefitkami, do dziś zajmują się zakładami wychowawczymi oraz prowadzą działalność katechetyczną i oświatową. Na całym świecie służą chorym, cierpiącym i ubogim.

W 1903 r. założył katolicką polsko-niemiecką szkołę pw. św. Józefa, którą prowadzili bracia szkół chrześcijańskich, sprowadzeni do Lwowa dzięki jego staraniom. Był też inicjatorem powstania Towarzystwa św. Salomei, wspomagającego ubogie wdowy i ich dzieci, oraz Związku Katolickich Towarzystw Dobroczynnych w Galicji.

Ks. Zygmunt Gorazdowski zmarł w opinii świętości 1 stycznia 1920 r., został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie. Jego proces beatyfikacyjny rozpoczął się w 1989 r. 26 czerwca 2001 r. Ojciec Św. Jan Paweł II dokonał we Lwowie beatyfikacji kapłana.

23 października 2005 r. w Rzymie papież Benedykt XVI ogłosił ks. Zygmunta Gorazdowskiego świętym.

opr. Paweł Brojek
Źródło: opoka.org.pl


© WSZYSTKIE PRAWA DO TEKSTU ZASTRZEŻONE. Możesz udostępniać tekst w serwisach społecznościowych, ale zabronione jest kopiowanie tekstu w części lub całości przez inne redakcje i serwisy internetowe bez zgody redakcji pod groźbą kary i może być ścigane prawnie.