Włodzimierz Kozakiewicz przyszedł na świat 22 listopada 1911 r. w Ciechanowie na Mazowszu. Niewiele wiadomo o jego przedwojennych losach. W czasie okupacji niemieckiej był dowódcą straży przemysłowej w fabryce papieru w Mirkowie. Jednocześnie działał Narodowej Organizacji Wojskowej, a później w NSZ.

Od wiosny 1943 r. służył w Państwowym Korpusie Bezpieczeństwa - konspiracyjnej formacji policyjnej Delegatury Rządu na Kraj. Dowodził kompanią rezerwy Obwodu Warszawa Północ PKB. Na początku 1944 r. objął dowództwo batalionu szturmowego „Wkra” Komendy PKB m.st. Warszawy.

Po wybuchu powstania warszawskiego stanął na czele nazwanego od swojego pseudonimu oddziału „Barry”. Oddział ten pełnił funkcje bojowe i porządkowe jako osłona Delegatury Rządu, nadzorował obozy jenieckie, zwalczał dywersantów itp.

9 sierpnia oddział wszedł w skład Grupy „Północ” Armii Krajowej, a sam Kozakiewicz został mianowany szefem jej żandarmerii. Brał udział w akcjach bojowych na Placu Teatralnym, Starym Mieście, a następnie nadzorował ewakuację sił powstańczych i ludności cywilnej kanałami do Śródmieścia.

Po klęsce trafił do oflagu w niemieckim Woldenburgu. Po wyzwoleniu obozu przez Armię Czerwoną pod koniec stycznia 1945 r. powrócił do Polski. Niedługo potem został szefem IV Oddziału Pogotowia Akcji Specjalnej Narodowego Zjednoczenia Wojskowego.

Aresztowany przez sowietów w kwietniu 1945 r., został osadzony w obozie NKWD w Rembertowie. Po akcji podziemia, dzięki której został uwolniony wraz z innymi więźniami, ukrywał się. W 1947 r. został prawdopodobnie aresztowany przez UB.

Włodzimierz Kozakiewicz zmarł 11 marca 1954 r. w Piasecznie, spoczął na tamtejszym cmentarzu parafialnym przy ulicy Kościuszki.