Adolf Maria Bocheński urodził się 13 kwietnia 1909 r. w Ponikwie na terenie dzisiejszej Ukrainy, pochodził z rodziny herbu Rawicz. Po ukończeniu gimnazjum klasycznego we Lwowie wyjechał do Paryża, gdzie rozpoczął studia w prestiżowej École des Sciences Politiques dla przyszłych dyplomatów. Studia zakończył z trzecią lokatą spośród wszystkich studentów pochodzących z ponad dwudziestu krajów świata.

Po powrocie do kraju uzyskał w 1932 r. magisterium z prawa na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Był kawalerem Zakonu Maltańskiego. Podczas studiów był członkiem lwowskiego Klubu Zachowawczego i wydawał „Głos Zachowawczy”. W pierwszej połowie lat trzydziestych działał aktywnie w Związku Akademickim „Myśl Mocarstwowa”.

Jako redaktor i publicysta pism „Bunt Młodych” i „Polityka”, Bocheński uznawany był za jednego z najbardziej utalentowanych polskich pisarzy politycznych lat trzydziestych XX w. Jego publicystyka obracała się niemal w całości wokół dwóch zagadnień: ustroju politycznego państwa i polityki zagranicznej.

Bocheński opowiadał się za wzmocnieniem władzy wykonawczej w państwie i wsparciem dla niepodległości Ukrainy. Popierał Piłsudskiego, będąc jednocześnie krytykiem wielu posunięć rządów sanacyjnych, sprzeciwiając się m.in. represjom wobec przetrzymywanych w Berezie Kartuskiej.

We wrześniu 1939 r. wstąpił ochotniczo do wojska, walcząc w szeregach 22. Pułku Ułanów Podkarpackich. Po agresji ZSRR na Polskę wraz ze swoim pułkiem przedostał się na Węgry, a stamtąd do Francji. Tam w obozie wojskowym Camp de Coëtquidan w Bretanii ukończył szkołę dla podchorążych.

W kwietniu i czerwcu 1940 r. wraz z Brygadą Podhalańską wziął udział w bitwie o Narwik. Po ewakuacji brygady z Norwegii do Bretanii i kapitulacji Francji przeprowadzał przez Pireneje żołnierzy i oficerów udających się do Anglii.

Po kilku miesiącach wyruszył do Syrii, gdzie wstąpił do Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich. Przydzielony został do Pułku Ułanów Karpackich, z którym bronił Tobruku oraz walczył pod Monte Cassino, gdzie został ranny.

Dzięki gorliwości w służbie i wielkiej odwadze, ale przede wszystkim dzięki koleżeńskiej postawie, zdobył dużą popularność i szacunek wśród żołnierzy. Nazywano go „żołnierzem szaleńczej odwagi”.

Zginął 18 lipca 1944 r. pod Ankoną podczas rozbrajania miny. Pochowano go na Polskim Cmentarzu Wojennym w Loreto. Za bohaterską postawę na polu walki był dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych oraz Krzyżem Virtuti Militari.

Postać Adolfa Marii Bocheńskiego upamiętniają nazwane jego imieniem skwery w Warszawie i Wrocławiu.