Dzień Wszystkich Świętych - fotogaleria

W III wieku naszej ery znacznie rozszerzył się kult świętych i męczenników, a także rozpowszechniła się tradycja przenoszenia całych relikwii świętych, czy też ich części na inne miejsca. W ten sposób chciano podkreślić, że święci są własnością całego Kościoła. Kiedy w 610 roku papież Bonifacy IV otrzymał od cesarza starożytną świątynię pogańską Panteon, kazał złożyć tam liczne relikwie i poświecił tę budowlę na kościół pod wezwaniem Matki Boskiej Męczenników. Od tego czasu oddawano cześć wszystkim zmarłym męczennikom 1 maja. Papież Grzegorz III w 731 roku przeniósł tę uroczystość na 1 listopada, a w 837 roku papież Grzegorz IV rozporządził, aby odtąd 1 listopada był dniem poświęconym pamięci nie tylko męczenników, ale wszystkich świętych Kościoła katolickiego. Jednocześnie na prośbę cesarza Ludwika Pobożnego rozszerzono to święto na cały Kościół.Tak powstała tradycja, która trwa do dziś. Kolejnego dnia po Wszystkich Świętych, czyli 2 listopada obchodzone jest wspomnienie zmarłych - dzień zaduszny, albo Zaduszki. Dla chrześcijan jest to dzień modlitw za wszystkich wierzących w Chrystusa, którzy odeszli już z tego świata, a teraz przebywają w czyśćcu.

Na potrzeby chrześcijaństwa wykorzystano część starych zachowań i pogańskich miejsc kultu. Wszystkie kultury, choć w różny sposób to jednak obchodzą pamięć swoich zmarłych. Także na Słowiańszczyźnie był kult Dziadów, czyli przedchrześcijańskiego obrzędu zadusznego powszechnie obchodzonego wśród Słowian i Bałtów, którego istotą było „obcowanie żywych z umarłymi”, a konkretnie nawiązywanie relacji z duszami przodków, czyli dziadów, okresowo powracającymi do swych dawnych siedzib, za czasów swojego życia. Celem działań obrzędowych było pozyskanie przychylności zmarłych, których uważano za opiekunów w sferze płodności i urodzaju. Dzisiaj zlał się on tak bardzo z chrześcijaństwem, że nie trudno rozróżnić poszczególne elementy.