Michał Pilipiec przyszedł na świat 28 listopada 1912 r. w Tarnawcach na Podkarpaciu, w wielodzietnej, mieszanej rodzinie polsko-ukraińskiej. Po skończeniu szkoły powszechnej w Tarnawcach uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. J. Słowackiego w Przemyślu.

W 1931 r. zdał maturę i wstąpił do Seminarium Duchownego w Przemyślu. Po święceniach kapłańskich w 1936 r. ks. był wikariuszem w parafiach w Pniowie, później w Futomie, a tuż przed wybuchem II wojny światowej w Błażowej pod Rzeszowem.

W pierwszych miesiącach okupacji włączył się w parafialne akcje pomocy na rzecz wysiedlonych, ubogich, skierowanych do wyjazdu na roboty przymusowe. W lutym 1940 r. rozpoczął działalność podziemną, będąc współorganizatorem lokalnej placówki ZWZ w Błażowej. W 1942 r. ukończył konspiracyjną Szkołę Podchorążych Rezerwy.

Sam też kształcił innych z religii i łaciny. Z jego inicjatywy i pod jego redakcją został opracowany „Modlitewnik Żołnierza Polskiego”, w którym znalazły się modlitwy dnia codziennego do świętych patronów oraz typowo żołnierskie, a także pieści kościelne i patriotyczne.

Wiosną 1944 r., po awansie do stopnia kapitana, został kapelanem Obwodu Rzeszów AK. Brał udział w akcji „Burza” na Rzeszowszczyźnie. Do jego obowiązków należało m.in. informowanie rodzin partyzantów o ich śmierci. Udzielał też pomocy duchowej i materialnej aresztowanym oraz wdowom i sierot po poległych żołnierzach.

Po zajęciu Błażowej przez Armię Czerwoną, we wrześniu 1944 r. podjął pracę jako katecheta i nauczycie łaciny w miejscowym gimnazjum. Zarówno podczas kazań, jak i zwykłych rozmów, jawnie krytykował system komunistyczny i zachęcał do walki z wrogą propagandą.

4 grudnia 1944 r. został aresztowany przez UB w kościele po odprawieniu Mszy św. roratnej i osadzony w więzieniu na Zamku w Rzeszowie, gdzie przebywali już inni żołnierze AK. Zarzucono mu ukrywanie materiałów konspiracyjnych oraz broni.

Po kilku dniach tortur, 8 grudnia 1944 r., razem z czterema partyzantami został wywieziony w rejon lasów głogowskich pod Rzeszowem i tam rozstrzelany. Ciała, podpalone przez ubeków dla utrudnienia identyfikacji, zostały pochowane przez miejscową ludność w anonimowej mogile. Dowodzący egzekucją ubek mjr Bartosz Głowacki napisał później w raporcie, że więźniowie zostali zabici podczas próby ucieczki.

W 1977 r. dokonano ekshumacji i identyfikacji szczątków wszystkich pomordowanych, które następnie pochowano na cmentarzu w Błażowej. Od kilkunastu lat trumna ze szczątkami ks. Michała Pilipiuka znajduje się w miejscowym kościele parafialnym.