Współczesne czarownice. Wiccanizm

W swoich licznych nurtach wiccanizm łączy: religijny kult natury, oddawanie czci reprezentującemu samczy pierwiastek Rogatemu Bóstwo — Boskiemu Królowi (słońcu) i dominującej bogini Wielkiej Matce będącej matką i żonie bóstwa (Ziemi, księżycowi), rytuały będące dziełem twórcy satanizmu Aleistera Crowleya, magię seksualną, techniki rzekomej terapii duchowej, inicjowanie wszystkich wyznawców na kapłanów i kapłanki.

W opinii księdza profesora Zwolińskiego „najbardziej dynamiczny okres rozwoju wicca w Stanach Zjednoczonych przypadł na lata 70 XX wieku, łącząc się z ruchami kontrkultury, szczególnie ekologicznymi i feministycznymi".

Wicca „łączyła gnostyckie wierzenia o własnej boskości z czarną magią". Feministki stworzyły swoją religię (raz z rytuałami) z „pogaństwa, czarnej magii, judaizmu", a nawet z elementów chrześcijaństwa. W wiccanizmie widoczne były też motywy lesbijskie. Dwa dominujące nurty różnią się tym, że aleksandryjski podkreśla działania indywidualne, a gardneriański działania kolektywne.

Doktryna wiccan jest bardzo zróżnicowana, nie ma jednej, i ciągle ewoluuje. Niewątpliwie wiccanie bezpodstawnie przypisują sobie historyczne korzenie (mają być starsi od chrześcijaństwa, choć realnie istnieją od lat 50 XX wieku, nie mają dowodów na ciągłość kultu czarownic), odwołują się do pogańskich kultów (greckich, celtyckich i semickich), wykorzystują magie seksualną, i głoszą politeizm.

Według wiccan: celem człowieka jest harmonia z przyrodą, nie ma grzechów ani kary za nie, chrześcijaństwo jest fałszywą religią, stanowimy jednie z wszechobecną energią wszechświata (definiowaną jako bogini), bogowie niewszechmocni (choć potężniejsi od ludzi, to potrzebuj ludzi do wykonywania czynności, których sami nie mogą wykonać), przyroda jest niezależna od woli człowieka i bogów, trzeba iść za tym, co przyjemne (seksualnością i zmysłowością), celem jest równowaga (nie należy odrzucać tego, co wzbudza odrazę), po śmierci ma miejsce transmigracja dusz (aż do osiągnięcia doskonałości mają miejsce kolejne reinkarnacje), wykorzystywanie energii do złych celów jest niebezpieczne. Wiccanie twierdzą, że nie są satanistami, nie ograniczają się do magii, i są wielokulturowi.

Wszystkie nurty wiccanizmu łączy brak dogmatów. Podstawą ceremonii są symboliczne rytuały o widowiskowym charakterze, w niektórych nurtach odprawiane nago (nagość zapewnia równość). Rytał zazwyczaj rozpoczyna się zakreśleniem magicznego kręgu, po nim następuje inwokacja, czyli przywołaniem Bogini i Rogatego Bóstwa, rytuał, na końcu ma miejsce dewokacja (pożegnanie bóstw) i desakralizacja przestrzeni.

Wiccanie mają zazwyczaj 8 sabatów, 4 związane z cyklem słonecznym i 4 związane z cyklem wegetacji - 21 marca, 30 kwietnia w Noc Walpurgii, 21 czerwca w letnie przesilenie, 2 sierpnia w dożynki, 21 września w jesienną równonoc, 31 października w Halloween, 21 grudnia w zimowe przesilenie, 2 lutego (święto miłości), Do tego dochodzi 13 mniejszych świat w czasie pełni księżyca, ich daty są ruchome i zależne od kalendarza księżycowego. Niektóre sabaty (jednostki organizacyjne wiccan) mają swoje własne święta.

Znakami wiccanimu jest pentagram w kręgu (cztery wierzchołki oznaczają żywioły: ziemie, powietrze, ogień i wodę, piąty wierzchołek kwintesencje żywiołów, czyli ducha). Pentagram do góry (jak u Amerykanów) oznacza dominacje ducha, pentagram w dół (jak u komunistów) dominacje materii.

Na ołtarzu wiccan lewa strona należy do Bogini, prawa do Rogatego Bóstwa. Ciało w religii wiccan jest święte i dlatego należy je szanować. Wiccanie mają swoje święte księgi w postaci papierowej, ale i cyfrowej, kodeksy są przekazywane z czarownicy na czarownice.

Wiccanie praktykują magie, oddziaływanie niematerialne ma materie, za pomocą zaklęć, rytuałów, symboliki, wywarów i maści, czasami, by świadomie czynić zło. Magia jest wyrazem płytkiej, koniunkturalnej religii, w której liczy się egoistyczny cel. Z perspektywy katolickiej uprawianie magi to grzech przeciwko pierwszemu przykazaniu – nawet jak się ma na celu dobro.

Mitologia wiccan wbrew faktom głosi, że chrześcijaństwo zniszczyło idylliczny świat czarownic, narzucając patriarchalną kulturę – realnie idylliczny świat czarownic nie istniał, świat pogan był bardziej patriarchalny od świata chrześcijan, a chrześcijaństwo jako pierwsze uznało kobietę za równą mężczyźnie.

Jan Bodakowski