Paluch potwornego udręczenia

Ryk jaki rozległ się na cały kraj w ciągu jednego tylkodnia, przebił był inne wydarzenia. Nawet  głośne przed paru laty skandaliczne żarcie sałatki przez posłankę Pawłowicz - i to na sali sejmowej. Ogłoszona wówczas największym od epoki Piastów wulgarno-żercą, wycierpieć musiała męki drwin. Na nic było tłumaczenie, że inni na tej sali też żrą kanapki i sałatki, co mógł obejrzeć każdy kto śledził obrady. Na nic mówienie, że są sprawy ważniejsze niż jedna mała konsumpcja zgłodniałej osoby. A że od dawna szukano na nią kija,stała się nim owa sałatka, która wpadła w stęsknione łapy opozycji jak podarunek z nieba. Ale zbrodnia sałatkowa publice się przejadła.Tę pustkę szczęśliwiewypełnił teraz paluch; wraz z nim w sercach rozkwitła nadzieja. Ho, ho! Będzie o czym trąbić od rana do wieczora. Wydarzenie tej miary jest w stanie zagłuszyć nawet strach przed koronawirusem i sejmowe wygłupy pretendującej do wielkiego aktorstwa posełki Jachiry.

Najboleśniejsze męki post-paluchowe cierpi jednak aktor znany jako młody Stuhr. To właśnie on, spec od robienia tzw. jaj z dramatu smoleńskiego, został dotknięty paluchem do głębi. Wżarł mu się ten paluch w same trzewia, przegryzł je na wylot. Zniszczył subtelność doznań estetycznych. Poraził prądem moralnego wstrząsu. Cienka skórka aktora zadrżała, z oczu pociekły udawane łzy. Cała Polska poprzez rozmaite media papierowe i elektroniczne mogła usłyszeć jak przewala się w nim wysublimowane ego, jak drżą członki, wariują szare komórki i mózg się lasuje. Stał się ów marny kawałek dłoni wyprostowany w domniemanym goście złośliwości - paluchem potwornego udręczenia smoleńskiego dowcipnisia.

Runęły wpisy internetowe. Posypały się pomysły aby włożyła sobie ten paluch wiadomo gdzie albożeby wódz totalnych owe narzędzie zbrodni sejmowej osobiście jej odgryzł. Gdzieś za kulisami najgenialniejszego sztabu wyborczego są już pewnikiem szykowane transparenty z antypaluchowymi hasłami, z którymibojówka wrzasku uda się pod Sejmby dokonać wypróbowanej na innych pisiorach zaczajki na zbrodniarkę i wtłuc jej w czerep kilka prawd. Potem złoży się komu trzeba „pucki raport”.

Prześmiewcy smoleńskiemu zawtórował sam onegdajszy szef lewicy, dziś na posadzie w europarlamencie ( ktoś wie, czym tam wolno jadać sałatki i pokazywać paluch?). Człek niegłupi, więc nie gadał, zato pokazał publice wiejący paluchową grozą rysunek. Teraz tylko czekać, aż swoje doda głośna reżyserka. Ma okazję orzec, że ów paluch jest wyjątkową kreaturą, którą to ocenę wyćwiczyła niedawno na krakowskim arcybiskupie. Paluch może też wryć się wświadomość aktorki Krystyny J. gnębionej przez reżim brakiem państwowej dotacji. W końcu będzie mogła pojąć kto na nią w Polsce sra, o którym to odczuciu kiedyś z bólem wspomniała. Być może czyni to ohydny pisiorski paluch.

Strzeżcie się posłowie PiS! Dbajcieo strój, o ruchy rąk, nóg a nawet gałek ocznych.Szczególnie czujne winny być posłanki. Pod żadnym pozorem nie wolno wam nosić wydekoltowanych bluzek, bo a nuż ktoś z ław opozycji coś tam dostrzeże – i w mig ogłosi, że robicie z parlamentu burdel. Aha, i ostrożnie ze spuszczaniem wody w sedesie. Nigdy nie wiadomo, czy pod WC nie czai się ktoś, kto liczy jej zużycie, aby złożyć np. w UE raport o pisiorskiej rozrzutności.

Wszystkie te wesołe pląsy zawdzięczamy jednemumałemu paluchowi. I jak tu nie podziwiać bystrości totalnych pretendentów do totalnej władzy. Obserwacja gestów przeciwnika to też jakiś program wyborczy. Przecież głupio żadnego programu nie mieć. Niech więc przynajmniej będzie taki.

Zuzanna Śliwa

P.S. Zniesmaczonym brakiem powagi felietonu wyjaśniam, że trudno traktować serioreakcje na tak„epokowe” wydarzenie, jakim jest pokazanie palca, chociaż nadano mu funkcję tsunami.