Ludobójstwo Rewolucji Francuskiej, której ofiarami padli katolicy jest jednym z tematów, wydanej przez wydawnictwo Fronda, pracy „Chrystofobia. 500 lat nienawiści do Jezusa i Kościoła" autorstwa Grzegorza Kucharczyka (doc. dr hab., kierownika Pracowni Historii Niemiec i Stosunków Polsko-Niemieckich Instytutu Historii Polskiej Akademii Nauk w Poznaniu).

W dniu w który dziś jest obchodzony jako francuskie święto narodowe, przed ponad 200 laty 14 lica 1789 motłoch opłacany przez Filipa księcia Orleańskiego, który chciał obalić króla by samemu dorwać się do władzy, napadł na Bastylie. Załogę tego więzienia stanowili inwalidzi wojenni i weterani. Pomimo że załoga się poddała to została sadystycznie zamordowana przez lumpów. Motłoch uwolnił siedmiu więźniów – czterech fałszerzy, dwu psychopatów i jednego truciciela. W rewolucyjnej propagandzie jako narzędzia rzekomych tortur stosowanych w więzieniu przedstawiano będącą eksponatem muzeum znajdującego się w Bastylii zabytkową zbroję oraz prasę drukarską.

Motłochowi nie udało się wyzwolić z Bastylii propagatora zboczeń seksualnych markiza de Sadea , bo kilka dni wcześniej został przeniesiony do zakładu dla psychopatów. Uwolniony z zakładu markiz de Sade zaangażował się tworzenie rewolucyjnej antykatolickiej propagandy, został członkiem Klubu Jakobinów, był sekretarzem jednego ze szczebla władz rewolucyjnych podlegających Robespierreowi.

Ideowym fundamentem Rewolucji Francuskiej była masoneria, która opanowała elity nie tylko rewolucyjne, lecz także absolutystycznej monarchii. Masonem był król, a szefem masonerii inicjator ataku na Bastylie Filip książę Orlański. W 1789 roku we Francji było 600 lóż, w tym 69 wojskowych. Wśród 603 reprezentantów stanu trzeciego masonami było 477 reprezentantów. Masonami byli przywódcy rewolucji. Masoneria nienawidziła Kościoła katolickiego, masońskie idee były sprzeczne z nauczaniem katolickim.

W ramach prześladowania katolików rewolucyjne władze Francji w 1798 upaństwowił majątek Kościoła i zakonów, 1790 zlikwidował zakony, 1791 zakazał noszenia sutann, 1973 umożliwił skazywanie duchownych na śmierć na podstawie donosów bez potrzeby przedstawiania dowodów, np. za takie czyny jak ukrywanie księży i udział w nielegalnych mszach. Rewolucjoniści skłaniali duchownych do porzucenia celibatu, wypłacając pensje tym, którzy się ożenili.

Celem rewolucjonistów było wykorzenienie katolicyzmu. By to osiągnąć władze wprowadziły nowy kalendarz, za początek nowej ery uznano powstanie republiki 22 września 1792, zlikwidowały dni wolne w niedziele i święta, wprowadzono 10-dniowy tydzień, likwidowano zbyt chrześcijańskie nazwy miejscowości.

Rewolucjoniści prócz wymordowania 3000 księżny katolickich, wprowadzili Konstytucje Cywilną Kleru, na którą musieli przysięgać duchowni, choć owa konstytucja była sprzeczna z nauczaniem Kościoła katolickiego. Od 1792 roku zaczęto zsyłać do Kolonii księży, którzy nie chcieli przyjąć antykatolickiej konstytucji. Od 1793 za odmowę przysięgi na Konstytucje Cywilną Kleru karano śmiercią.

We Francji rewolucjoniści w 1790 roku wprowadzili wybory biskupów - mogli brać w nich wszyscy, a nie tylko katolicy. W 1791 zakazano noszenia sutann i habitów. W 1793 wprowadzono karę śmierci za udzielanie schronienia nielojalnym wobec władz księżom, uczestnictwo w ich nabożeństwach, przyjmowanie od nich sakramentów. Katolików we Francji zabijano na podstawie wyroków sądów, tylko dlatego, że byli katolikami.

Tak jak bolszewicy tak i rewolucjoniści francuscy stawiali sobie za cel eksport rewolucji. Wojska rewolucyjnej Francji w czasie swoich najazdów na Państwo Kościelne dwukrotnie zajęły Rzym (w 1796 najazdem dowodził Napoleon). Podczas drugiego najazdu francuski okupant zlikwidował Państwo Kościelne i uwięził papieża Piusa VI, który zmarł w celi. Napoleon liczył na to, że będzie to ostatni papież, jednak konklawe na emigracji w Wenecji wybrało Piusa VII. Pomimo że Napoleon zawarł z nim Konkordat, to w 1809 Napoleon uwięził papieża za to, że papież odmówił poparcia agresji Napoleona na Austrię i Hiszpanię. Papież był więziony do upadku Napoleona w 1814 roku.

Ofiarą agresji rewolucyjnej Francji padła też w 1792 Belgia (gdzie Francuzi utopili w krwi w 1798 powstanie chłopskie), w 1798 Szwajcaria (gdzie Francuzi wymordowali uczestników kilku powstań), i w 1796 Lombardia (gdzie również bestialsko spacyfikowano powstania). W 1799 roku udało się wyzwolić spod francuskiej okupacji Włochom z południa. Antyfrancuskie powstanie miało miejsce w Hiszpanii od 1808 do 1812. W 1809 miał miejsce antyfrancuski bunt tyrolskich chłopów.

W czasie rewolucji francuskiej nie od razu rewolucjoniści obalili monarchie – stało się tak dopiero w 1792 roku, kiedy to rewolucjoniści napadli na siedzibę króla, uwięzili monarchę, przeprowadzili parodie procesu, i zamordowali Ludwika XVI. Żonę króla, królową Marie Antoninę rewolucjoniści zamordowali w 1793, niemającego nawet 10 lat syna króla Ludwika VII rewolucjoniści zamordowali w 1795.

W 1793 w Wandei lud dręczony przez rewolucjonistów zbuntował się przeciwko rewolucji. W odwecie rewolucyjne władze nakazały armii przeprowadzić na terenach buntowników ludobójstwo. Armia rewolucyjna zabijała wszystkich, w tym kobiety i dzieci, domostwa były niszczone a wszystko, co można było zabrać kradzione. W trakcie ludobójstwa w Wandei rewolucjoniści wymordowali 120.000 osób, czyli 15% lokalnej populacji.

Jan Bodakowski