Kenijskie metody promocji gender już u nas są

Biurokracja ustala zasady gry. Bez zgodności z przepisami nie ma biznesu. Takie są realia społeczeństwa z przesadnie umocnioną rolą urzędnika. Przemiany w Kenii ukazują  jakimi metodami ośrodki zagraniczne i wpływu kształtują ustrój państw. Badania w zakresie wprowadzania idei gender opublikowała w maju 2020 Natasha Kimani z Shujaaz Inc.

Wskazała, że pierwszym krokiem do przekształcenia Kenii w duchu promocji gender stanowiły zmiany konstytucji w 2010 roku. Wskazał, że wtedy pojawiła się równość kobiet wobec prawa. Tu jest wymagana adnotacja dla ukazania w jakim zakresie gender stanowi problem. Kwestie takie jak równość wobec prawa bez na przykład potępiania ze względu na cenzus majątkowy nie wymaga dyskusji we współczesnych czasach. Jednak rozwiązania gender mają podłoże ideologiczne. Ignorują, jak funkcjonuje społeczeństwo i za tym idzie problem z forsowaniem rozwiązań sprzecznych z interesem społecznym. Początkowo w ramach gender wprowadza się akcje neutralne i pozbawione odcienia światopoglądowego marksizmu.

Kimani zauważa,  że w okolicach 2013 rozpoczęło się analizowanie rządu w kontekście uwzględniania gender i zbierania danych. Wskazała, że znaczenie miało w tym zakresie postawienie na szczeblu odpowiednika województwa (powiatu) jako „lepiej usytuowane bliżej idzie niż twórcy polityki na szczeblu narodowym do bezpośredniego zmierzanie się z nierównością gender”. Na poziomie całego kraju brakowało danych do analizowanie kwestii płci kulturowej. Innymi słowy dla wprowadzania idei znaczenie miał krok dania podparcia prawnego, a następnie pójście w kierunku analiz przez władze dla ustalenia zakresu „potrzebnej pomocy”.

Autorka wskazała, że dla Kenii problem stanowi zapewnienie środków. Nie stanowią one dużej części budżetów. Tym samym uwidacznia się, jak dla promocji ideologii mają środki. Opodatkowanie obywateli, a później redystrybucja środków oznacza nic innego, jak wyjęcie z kieszeni tym, co budują dobrobyt w celu dofinansowania wizji urzędników.
Argumentem za tym postępowaniem jest, że „odpowiadający na gender budżet jest zrównoważony tylko jesTli decydenci polityczni zarówno na obu poziomach centralnym i lokalnym zarządzają procesem. To zależy od zrównoważonej politycznie woli”.

W przypadku Kenii wyzwaniem dla ideologów jest włączenie swoich projektów w ramach czterdziestu siedmiu odpowiedników naszych województw. Za problem badaczka uznaje fakt, że kobiety nie posiadają dużego zadłużenia, bo ledwie co dziesiąta ma kredyty. Jednak fakt, że od pięćdziesięciu czterech procent do sześćdziesięciu trzech pań z Kenii znajduje się poniżej granicy ubóstwa wymaga przyjrzenia się i zastanowienia. Nie mniej lekarstwem nie jest w jej odczuciu ułatwienie w zakładaniu biznesu i skoncentrowaniu się na rozwoju infrastruktury, ale danie siły do udziału w polityce.

Pod hasłem gender mainstreaming kryje się tutaj nic innego, jak trwałe włączenie ideologów do życia publicznego. Nie ma w tym nic, co przekłada się na dobrobyt, bo u swych podstaw gender nawiązuje do wyłożonych przez Karola Marksa teorii w których rodzina, czyli podstawowa komórka społeczna, stanowi problem do usunięcia oraz przebudowy.

Wśród osiągniętych celów jest zniesienie kary za homoseksualizm po 6 września 2018. W optyce gender sukces Kenii to umożliwienie operacyjnej zmiany płci, a wyzwanie uznanie związków dwóch kobiet, czy dwóch mężczyzn za małżeństwo kobiety i mężczyzny. Za dyskryminacje z którą walczą w ramach dawania praw ludziom jest uznawane tutaj zwalczanie zakazu adopcji dzieci przez homoseksualistów.

Ku temu właśnie zmierza Kenijska Komisja Praw Człowieka. Wspomaga ją Narodowa Komisja Gender i Równości (NGEC). Z tego ostatniego gremium wywodzą się wytyczne odnośnie zasad finansowania. Spojrzenie na krótki zarys operacji w Kenii ukazuje skąd rozpoczynają się działania wymierzone w rodzinę.

Jacek Skrzypacz