Poznaj sekrety zdrowego życia! Jak żyć długo i zdrowo?

0
0
0
/ www.hajduczeknaturalnie.pl

W czasach, w których media zainteresowane hojnością reklamodawców z globalnych korporacji farmaceutycznych wywołały histerie związaną z rzekomą pandemią, warto zainteresować się ziołolecznictwem i metodami właściwego odżywiania. Pomoże w tym wydana nakładem wydawnictwa Jedność praca „Zdrowe życie z Hildegardą z Bingen. Naturalne sposoby leczenia i odżywiania” autorstwa Günthera Heepen.

Jak można przeczytać w 240 stronicowej pracy „Hildegarda z Bingen pozostawiła nam rewolucyjnie nowoczesny sposób leczenia, o którego skuteczności przekonuje się coraz więcej osób. Jest to medycyna holistyczna, ponieważ odnosi się do ciała, umysłu i duszy. Wielka przeorysza pozostawiła po sobie nie tylko liczne receptury na środki lecznicze, ale udzieliła nam także wielu cennych wskazówek dotyczących zdrowego odżywiania się i sposobu życia”.

 

Zamieszczone na kartach pracy „dokładne opisy ponad 40 receptur pokazują, jak można samemu przygotować środki lecznicze i na co one pomagają. W publikacji zawarto opisy dwunastu najważniejszych roślin leczniczych Hildegardy o największym spektrum działania. Ze skarbnicy medycyny Hildegardy przypisano też odpowiednie środki lecznicze dla ponad 60 dolegliwości. Dodatkowo książka zawiera 22 przepisy na pyszne potrawy, które pokazują, co można wyczarować w kuchni w oparciu o wskazówki Hildegardy dotyczące żywienia”.

 

Książkę wydawnictwa Jedność rozpoczyna życiorys świętej, opis jej prac teologicznych i medycznych, zasad poszczenia i zabiegów fizjoterapeutycznych według świętej, wykorzystaniu w leczeniu kamieni.

 

W rozdziale o ziołach opisane jest (na podstawie prac świętej) działanie takich ziół jak: alpina galgant, betram, bylica piołun, centuria pospolita, cynamon cejloński, fiołek wonny, goździkowiec korzenny, imbir, języcznik zwyczajny, krwawnik pospolity, lukrecja gładka, szałwia.

 

W rozdziale o przygotowaniu produktów leczniczych opisane jest tworzenie takich preparatów jak: miód i wino z orlikiem, wino z szantą zwyczajną, eliksir z arum, miód z wszechwłogą górską i gruszkami, poduszki z bukowicą, olejku z pokrzywą, miodu z jadalnymi kasztanami, proszku z paprotki zwyczajnej i szałwii, mieszanki proszków z fenkułem, napoju fenkułowego, wina z babką jajowatą, miodu, wina i powidełka z alpina galgant, wina gaszonego, eliksiru z języcznikiem, imbirowego proszku na żołądek, wina z miętką kędzierzawą, wywaru i miodu z miodunki plamistej, proszku na płuca, wina z goryszem miarz, ciasteczek muszkatołowo cynamonowych, maści ze złocenia maruny, olejku oliwkowo różanego, maści oliwkowej, wina z pietruszką i miodem, maści z macierzanki piaskowej, wina z wrotyczem pospolitym, wina do płukania jamy ustnej z popiołem z winorośli, sproszkowanej iglicy, ziołowej mieszanki na katar, sproszkowanego krwawnika, maści z jodły, wina z centurią, eliksiru z fiołków, olejku fiołkowego, maści fiołkowej, eliksiru z jałowca, wina z bylicą piołunem i werbeną, olejku i wina z bylicą piołunem.

 

W rozdziale o leczeniu chorób opisane jest leczenie takich dolegliwości fizycznych jak: astma, bóle głowy, zapalenie oskrzeli, kaszel, chrypka, stany zapalne gardła i migdałków, zapalenie zatok, krwawienia z nosa. W rozdziale tym są też porady jak leczyć takie zaburzenia psychiczne jak: syndrom wypalenia zawodowego i stres, kłopoty z pamięcią i koncentracją, drażliwość. Święta pozostawiła po sobie też porady na takie dolegliwości kobiece jak: dolegliwości związane z menstruacją, dolegliwości w ciąży, dolegliwości okresu menopauzy.

 

W publikacji wydawnictwa Jedność czytelnicy znajdą też porady leczenia dolegliwości: oczu (zapalenie spojówek, jaskry, łzawienia, suchości), pęcherza, nerek, prostaty (zapaleń, kamieni), kłopotów z przemianą materii (zaburzeń jedzenia i apetytu, wzdęć, cukrzycy, kamieni żółciowych, niewydolności i schorzeń wątroby, dolegliwości żołądkowych, chorób żołądka, tarczycy, zaparć), serca i krwiobiegu (nadciśnienia, zbyt niskiego ciśnienia krwi, krwawień, hemoroidów, zaburzeń serca, choroby wieńcowej, osłabienia, dolegliwości żył), stawów i kości (odtruwania, dolegliwości stawów, bólów, dolegliwości ścięgien, mięśni i stawów), uszu (szumów, kłopotów ze słyszeniem, zapaleń i bólów), włosów, skóry i paznokci (wypadania, łupieżu, wysypek, zmian ropnych, grzybicy, użądleń owadów), zębów (próchnicy, stanów zapalnych i bólów), zranień (krwiaków, złamań, ran od uderzenia, oparzenia, ran mechanicznych).

 

Wśród metod oczyszczania i odtruwania organizmu na łamach pracy opisane są takie praktyki jak: upust krwi, leczeni ciepłem, stawianie banie.

 

Publikacje kończą przepisy kulinarne na: kawę orkiszową, dania z orkiszu, herbaty i zupy fenkułowej, mleczka migdałowego, koziego mleka z miodem i jadalnymi kasztanami, zupy z mąki lub grysiku orkiszowego, zupy jabłkowej z curry, zupy z kasztanów jadalnych, cheeseburgera z pigwą, chili i kolendrą, dań z wołowiny, indyka, jagnięciny i cielęciny, sałatki z dyni, deserów.

 

Według Wikipedii Hildegarda z Bingen żyła w XII wieku. Uznawana jest za świętą „przez Kościoły anglikańskie, ewangelickie, starokatolickie i rzymskokatolicki za świętą, od 2012 uznawana [jest] za doktora Kościoła rzymskokatolickiego”.

 

„Hildegarda była dziesiątym dzieckiem w rodzinie średniozamożnej szlachty frankońskiej, Hildeberta i Mechthyldy von Bermersheim. Już w wieku trzech lat miała pierwszą wizję. W roku 1106, w wieku ośmiu lat zgodnie z tradycją dziesięciny została poświęcona Kościołowi. Znalazła się pod opieką przeoryszy konwentu benedyktynek, Judyty, w Disibodenbergu, gdzie w trakcie przygotowań do roli mniszki otrzymała klasyczne wykształcenie. Dzięki swej pojętności i subtelnej umiejętności wykorzystywania zdobytej wiedzy zyskała rozgłos i uznanie. W roku 1136, po śmierci Jutty, bez trudu uzyskała nominację na miejsce po swojej mentorce.

 

Hildegarda, chcąc realizować własną koncepcję roli mniszek jako „poślubionych Chrystusowi”, wkrótce doprowadziła do przeniesienia konwentu do ufundowanego przez jej rodzinę klasztoru we wsi Rupertsberg („Klasztor Rupertsberg”), by nie dzielić murów z zakonnikami. Po pewnym czasie zbudowała dla swojego zakonu nowy klasztor w Eibingen, zyskując dzięki temu jeszcze większą niezależność.

 

Już jako przeorysza ujawniła, że od trzeciego roku życia regularnie miewała wizje, podczas których komunikowała się z Bogiem, ale przez skromność i nieśmiałość nie ujawniała tego faktu. Dopiero w wieku 42 lat, po osiągnięciu najwyższego dostępnego kobiecie stanowiska w Kościele i uzyskaniu wpływów w najważniejszych biskupstwach i na dworze papieskim, zaczęła głośno mówić o swoich nadzwyczajnych zdolnościach. [...]

 

Dzięki przychylności papieża mogła posunąć się do zawoalowanej krytyki rozwiązłości kleru i domagać się większego uznania dla roli kobiet. [...]

 

szlacheckie pochodzenie i wysokie stanowisko w hierarchii kościelnej sprawiły, że listy i pisma Hildegardy znajdowały uważnych i przychylnych czytelników wśród władców kościelnych i laickich. […]

 

Dzięki solidnemu wykształceniu i bogatemu doświadczeniu oraz wybitnym zdolnościom oratorskim i prozatorskim Hildegarda potrafiła zjednywać sobie przychylność oponentów. Wiedzę o greckiej kosmologii opartej na czterech żywiołach i odpowiadających im humorach, które miały decydować o kondycji psychicznej człowieka, umiała zastosować w praktyce podczas negocjacji i mediacji. W oczach swoich stronników była autentycznym narzędziem w ręku Boga. Jej nieortodoksyjne rozważania z zakresu teologii, filozofii i historii naturalnej były przyjmowane z zainteresowaniem w kręgach kościelnych i laickich, przynosząc jej powszechny szacunek i uznanie. Wśród wiernych jej osoba stała się obiektem admiracji, a z czasem – kultu. Historie o jej nadprzyrodzonych zdolnościach przenikały poza klasztorne mury i krążyły po średniowiecznej Europie. U szczytu popularności Hildegarda została okrzyknięta „Sybillą znad Renu” i była czczona jako chrześcijańska wyrocznia o atrybutach proroka, do której udawali się po radę i pociechę biskupi, papieże, i władcy. [...]

 

Dzięki swojej pozycji udało jej się stworzyć własne zgromadzenie w Bingen am Rhein na Wzgórzu św. Rupert. W roku 1150 wraz z dwudziestoma mniszkami przeniosła się do nowo wybudowanego klasztoru. Dwa lata później zaproszona została na specjalne spotkanie z Fryderykiem I Barbarossa na dworze w Ingelheim am Rhein.

 

Zaczęła pisać dzieła o medycynie, historii naturalnej i lecznictwie. W latach 1158–1170 wyruszyła na „trasy kaznodziejskie” do środkowych i południowych Niemiec. Była zapraszana na wykłady w klasztorach i wizytacje. W roku 1165 założyła zakon w Eibinge. W latach 1177–1179 w Moguncji narósł konflikt z tamtejszą kurią. Na początku XIII wieku rozpoczął się proces beatyfikacyjny, jednak dokumenty przesłane z Moguncji okazały się na tyle niewystarczające, że proces został wstrzymany. W wieku XIV Hildegarda umieszczona została w Martyrologium Rzymskim. Tak naprawdę do kalendarza liturgicznego dodana została w 1971 roku.

 

Według Hildegardy muzyka była czystym wspomnieniem raju, gdzie Adam wraz z aniołami śpiewał psalmy na cześć stwórcy. Podzielała pogląd, że śpiew powinien być nieodłączną częścią liturgii, gdyż był równie ważny jak modlitwa i przybliżał człowieka do zbawienia. Wierzyła, że twórcze natchnienie pochodzi wprost od Boga, a dzieło artysty jest w rzeczywistości boskim przekazem. Wierna własnym nakazom, skomponowała moralitet i liczne pieśni religijne (ale nie liturgiczne). W odróżnieniu od typowych wówczas śpiewów chorałowych, jej melodie były znacznie bardziej emocjonalne. W ostatnich dekadach XX wieku muzyka Hildegardy zyskała ogromną popularność.

 

Hildegarda była najwybitniejszą średniowieczną filozofką. Główna tematyka filozoficzna jej prac dotyczyła filozofii przyrody. Bazując na greckiej filozofii czterech żywiołów, badała wzajemne oddziaływania pomiędzy światem żywym i martwym oraz ich wpływ na stan organizmu i duszy człowieka. Rezultaty swoich dociekań zawarła w traktacie o leczniczym i szkodliwym działaniu roślin i minerałów, które, jak sądziła, uczestniczyły w nieustannym procesie wymiany wewnętrznych zasobów energii. W rezultacie jej niektóre poglądy na naturę rzeczy zawierały elementy panteistyczne.

 

Mimo iż rozpoczęty w 1227 roku proces kanonizacyjny nie został zamknięty, Hildegarda z Bingen am Rhein została umieszczona w martyrologium jako święta. 10 maja 2012 roku papież rozszerzył jej kult przez kanonizację równoważną na cały Kościół, wpisując Hildegardę na listę świętych. 7 października 2012 r. papież Benedykt XVI ogłosił św. Hildegardę z Bingen razem ze św. Janem z Ávili doktorami Kościoła. Uczynił ją tym samym czwartą kobietą doktorem w historii Kościoła”.

 

Jan Bodakowski

Źródło: redakcja

Sonda

Wczytywanie sondy...

Polecane

Wczytywanie komentarzy...
Przejdź na stronę główną