Jerzy Braun urodził się 1 września 1901 r. w Dąbrowie Tarnowskiej w Małopolsce, w rodzinie Karola, prezesa Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Dąbrowie Tarnowskiej. Był uczniem V Gimnazjum w Krakowie, a później II Gimnazjum im. Hetmana Jana Tarnowskiego w Tarnowie. W tym czasie należał do II Drużyny Harcerskiej im. Michała Wołodyjowskiego. Był autorem wielu popularnych pieśni harcerskich, w tym znanej do dziś „Płonie ognisko i szumią knieje”.

W 1919 r. zdał maturę i rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. W następnym roku przerwał naukę, by wziąć udział jako ochotnik w wojnie z bolszewikami. Za męstwo w boju otrzymał Krzyż Walecznych, lecz odmówił jego przyjęcia, uzasadniając, że służbę Ojczyźnie należy podejmować z oczywistego obowiązku, nie dla własnej chwały i zaszczytów.

Po wojnie ukończył studia, działał w kołach poetyckich. W tym czasie wydał kilka tomików poezji: „Najazd centaurów”, „Oceaniada”, „Ziemia i niebo”. W latach 20. był wydawcą i redaktorem „Gazety Literackiej” w Krakowie. Wtedy także napisał powieści: „Kiedy księżyc umiera”, „Hotel na plaży” i „Cień Parakleta” oraz kilka scenariuszy filmowych. Jako publicysta demaskował komunistów i sympatyków Związku Sowieckiego.

W 1929 r. przeprowadził się do Warszawy. W tym czasie zetknął się z filozofią mesjanistyczną zapomnianego XIX-wiecznego polskiego myśliciela Józefa M. Hoene-Wrońskiego. Zgodnie z nią przewidywał kryzys kultury europejskiej, wyrażając równocześnie wiarę w moralno-metafizyczne odrodzenie ludzkości i przypisując Polsce misję ocalenia chrześcijańskich wartości Europy. Myśl tę, której w 1932 r. trybuną uczynił pismo „Zet”, propagował i rozwijał przez całe życie.

W latach 1938-1939 zasiadał w kierownictwie Agencji Antymasońskiej, założonej w celu zwalczania wpływów i działalności wolnomularstwa w Polsce. Na łamach wydawnictw agencji wskazywano i poddawano analizie poszczególne przejawy aktywności masonerii oraz organizacji przez nią kontrolowanych bądź z nią współpracujących, oraz publikowano listy jej członków.

W 1939 r. wziął udział w obronie Warszawy, po kapitulacji związał się z organizacjami podziemnymi, m.in. Nową Polską. W 1940 r. powołał organizację „Unia”, będącą federacją różnych odłamów ruchu chrześcijańsko-demokratycznego i przedwojennych polskich organizacji katolickich. Należeli do niej m.in. prof. Feliks Koneczny oraz Karol Wojtyła. Po połączeniu Unii ze Stronnictwem Pracy w 1943 r. został członkiem jego Zarządu Głównego.
 
W czasie powstania warszawskiego stał na czele Biura Informacji i Propagandy Komendy Głównej Armii Krajowej Warszawy-Śródmieście. Po jego upadku uniknął niewoli i przedostał się do Krakowa, gdzie w marcu 1945 r. został przewodniczącym podziemnego parlamentu - Rady Jedności Narodowej. Jako ostatni Delegat Rządu na Kraj zredagował Testament Polski Walczącej - ostatni dokument Polskiego Państwa Podziemnego.

W listopadzie 1945 r. został wraz z żoną aresztowany przez UB podczas próby przekroczenia granicy. Zwolniono ich dopiero na wiosnę na skutek interwencji środowiska literackiego. Od jesieni 1946 r. współredagował opozycyjny, katolicko-narodowy „Tygodnik Warszawski”. W 1948 r. ukończył studia filozoficzne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.

3 września 1948 r. został wraz z żoną, bratem i całym zespołem redakcyjnym „Tygodnika Warszawskiego” ponownie aresztowany. Poddano go ciężkiemu śledztwu, w którego trakcie przeszedł dwa zawały oraz stracił oko. Na podstawie dekretu PKWN o wymiarze kary dla „faszystowsko-hitlerowskich zbrodniarzy oraz zdrajców Narodu Polskiego” został w kwietniu 1951 r. skazany na dożywocie.

W więzieniach na Mokotowie, w Rawiczu i we Wronkach prowadził dla współwięźniów wykłady z historii, literatury i filozofii. Na wolność wyszedł w 1956 r. Dwa lata później został oczyszczony z fałszywych zarzutów. Działał jako wiceprezes Warszawskiego Oddziału Związku Literatów i Klubu Inteligencji Katolickiej. Współpracował z prymasem Stefanem Wyszyńskim i biskupem Karolem Wojtyłą.

W 1965 r. wyjechał do Rzymu, gdzie uczestniczył jako ekspert w obradach Soboru Watykańskiego. Pisał artykuły do „L`Osservatore Romano”, wygłaszał prelekcje w Radio Watykańskim. Dwukrotnie gościł na audiencji u papieża Pawła VI. Dużo podróżował po Europie Zachodniej i Ameryce, wygłaszając odczyty na temat kultury polskiej i jej wpływu na filozofię Europy.

Jerzy Braun zmarł 17 października 1975 r. w Rzymie. Staraniem rodziny jego prochy powróciły do Polski i spoczęły w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. W 2006 r.