Lata 20. XX w. to w Związku Radzieckim czas promocji wszelkich zachowań seksualnych, podważania zasadności monogamicznego małżeństwa i znaczenia rodziny, próba budowy domów-komun. To w 1919 r. został utworzony w porewolucyjnej Rosji, przez Aleksandrę Kołłontaj i Inessę Armand przy Radzie Komisarzy Ludowych, Żenotdieł – pierwszy na świecie urząd do spraw kobiet. Teoretycznie jego celem była przede wszystkim aktywizacja zawodowa kobiet, ale nawet Lew Trocki krytykował ją za doprowadzenie do rozpadu tysięcy rodzin. W praktyce rozpowszechniała rozwiązłość, krytykowała wzajemne zobowiązania i przyczyniła się do gwałtowanego wzrostu liczby dokonywanych aborcji. Po dojściu Stalina do władzy, w 1930 r. organizacja została rozwiązana, a sama Kołłontaj wysłana przymusowo jako ambasador na placówkę dyplomatyczną, najpierw w Meksyku, potem w Szwecji i Norwegii. Historycy podkreślają, że i tak miała wiele szczęścia, bo przeżyła czystkę lat 30., prawdopodobnie dlatego, że pełniła rolę symbolu pokazującego, jak to feminizmu rozwija się w Związku Radzieckim. Stalin zatrzymał, do pewnego stopnia, promowanie rozwiązłości seksualnej w ZSSR. Nie dlatego, że miał bardziej konserwatywne poglądy, ale dlatego że widział, jak doprowadza to do upadku podległe mu społeczeństwa. 

Na tej myśli wzorował się Wilhelm Reich, a podobnie jak Alfred Kinsey, był przy okazji też osobiście zdegenerowany i opierał się na własnych doświadczeniach. To na podstawie swoich czterech romansów z młodymi dziewczynami w 1932 r. napisał publikację pt. „Seksualne zmagania młodych”  (Der Sexuelle Kampf der Jugend). Napisał w niej, że dziewictwo młodych kobiet jest chorobą powodującą niedostateczne docieranie bodźców cielesnych do świadomości. Opowiadał się dlatego za jak najwcześniejszą inicjacją seksualną dziewczyn, a także popierał ich kontakty seksualne ze starszymi mężczyznami (w ten sposób aprobował w praktyce pedofilię, a nawet ją upowszechniał). To najprawdopodobniej stało za zerwaniem współpracy z nim przez Freuda, z którym mieli wiele zbieżnych poglądów. W ramach terapii namawiał nastoletnie dziewczyny do tego, by praktykowały seks grupowy. Jedną z pierwszych pacjentek Reicha była 19-letnia Lore Kahn, z którą nie tylko romansował, ale którą prawdopodobnie doprowadził sam do śmierci, przeprowadzając jej osobiście nieudaną aborcję. Reich wierzył, a przynajmniej tak twierdził, że napięcie seksualne u młodych ludzi jest powodem zamieszania społecznego i trzeba jak najszybciej przeprowadzić rewolucję seksualną. Czas pokazał, że seksualizacja młodych ludzi doprowadziła jedynie do wzrostu agresji we współczesnym świecie

.
Wilhelm Reich w latach 30. ogłosił koncepcję „orgona”, który ma być ezoteryczną energią albo hipotetyczną uniwersalną siłą życiową. W 1950 r. założył Orgonomic Infant Research Center – instytut, który miał zajmować badaniami nad rzekomymi blokadami seksualnymi u kilkuletnich dzieci. Ich usuwanie miało dokonywać się za sprawą masaży i nauką masturbacji. Instytut został zamknięty w 1952 r. kiedy jedna z matek oskarżyła Reicha o nieobyczajne zachowanie wobec jej dziecka. Oskarżony o prowadzenie nielegalnych badań został skazany na więzienie, w którym zmarł. Jego dzieła zostały skonfiskowane i spalone.