Lewica ich NIENAWIDZI! Zobacz dlaczego! 100-lecie Młodzieży Wszechpolskiej!

Początki Młodzieży Wszechpolskiej sięgają czasów organizacji o nazwie Związek Młodzieży Polskiej „Zet” założonej w 1886 r. przez Zygmunta Balickiego, która miała być kuźnią kadr dla Ligi Polskiej – tajnej, niepodległościowej organizacji politycznej działającej pod koniec XIX w. Po objęciu warszawskiego oddziału przez Romana Dmowskiego w 1890 r. organizacja uniezależniła się od Ligi.

Po zającu stolicy przez Niemców w 1915 r., w warszawskim środowisku akademickim uformowały się narodowe koła studentów bliskie ideologii i polityce prowadzonej przez Dmowskiego. Były to koła: im. Mochnackiego na Uniwersytecie, im. Szczepanowskiego na Politechnice oraz im. Zamoyskiego w Wyższej Szkole Rolniczej.

W 1918 r. powyższe organizacje połączyły się, tworząc Narodowy Związek Młodzieży Akademickiej, którego Deklaracja Ideowa została ogłoszona 17 grudnia 1919 r. W późniejszym okresie Narodowy Związek Młodzieży Akademickiej rozwinął swoje struktury również w innych miastach akademickich m.in. w Lublinie, Poznaniu czy Krakowie.

25-26 marca 1922 r. z połączenia Narodowego Związku Młodzieży Akademickiej oraz Związku Młodzieży Akademickiej z Wilna powstał Związek Akademicki „Młodzież Wszechpolska”. Pierwszym prezesem Młodzieży Wszechpolskiej został Jan Rembieliński, na Prezesa Honorowego wybrano Romana Dmowskiego.

Najważniejszym dokumentem uchwalonym na zjeździe założycielskim Młodzieży Wszechpolskiej była Deklaracja Programowa, uznająca doniosłość faktu odzyskania niepodległości przez Polskę przy jednoczesnym uświadomieniu, iż nie jest ona urzeczywistnieniem idei narodowej, a jedynie początkiem nowego rozdziału w działalności narodowej.

Przymiotnik „wszechpolska” wyrażał dążenie do zjednoczenia i połączenia w jedną całość wszystkich ziem polskich, akcentował więź narodową i równy status wszystkich obywateli narodowości polskiej – niezależnie od ich pochodzenia społecznego i poziomu zamożności.

W okresie międzywojennym członkowie Młodzieży Wszechpolskiej czynnie uczestniczyli w życiu akademickim, stając na czele wielu organizacji studenckich - kół naukowych, korporacji akademickich czy Bratnich Pomocy, które zajmowały się świadczeniem pomocy dla biednych studentów.

W szczytowym momencie Młodzież Wszechpolska skupiała 70 tys. członków, co stanowiło około 2/3 wszystkich polskich studentów. Organizacja miała swoje organy prasowe - czasopisma „Akademik Polski”, a od 1937 r. „Wszechpolak”.

Młodzież Wszechpolska czynnie uczestniczyła w życiu politycznym II RP, angażując się m.in. w kampanię wyborczą do Sejmu i Senatu w 1922 r., popierając Chrześcijański Związek Jedności Narodowej. W ramach kampanii działacze organizowali i ochraniali wiece wyborcze, rozklejali plakaty i rozdawali ulotki. Od 1923 r. MW zaangażowała się w działalność szkołach gimnazjalnych za pośrednictwem Narodowej Organizacji Gimnazjalnej.

Podczas zamachu majowego 1926 r. działacze Młodzieży Wszechpolskiej stanęli w obronie legalnego rządu Wincentego Witosa, walcząc m.in. w obronie Belwederu oraz lotniska na Polach Mokotowskich.

W grudniu 1926 r. Dmowski stanął na czele Obozu Wielkiej Polski, w którego działalność, jako Ruch Młodych OWP, zaangażowało się wielu działaczy MW. Od 1928 r. członkowie Młodzieży Wszechpolskiej pomagali w działalności politycznej nowo powstałego Stronnictwa Narodowego.

Podczas II wojny światowej setki działaczy MW znalazły się w szeregach Narodowej Organizacji Wojskowej i Narodowych Sił Zbrojnych. W lutym 1944 r. w Warszawie utworzono konspiracyjną Młodzież Wszechpolską na czele z Tadeuszem Łabędzkim. Organizacja liczyła około 120 członków, w tym 25 kobiet. Jej struktury przestały istnieć z chwilą wybuchu powstania warszawskiego.

Po zakończeniu wojny Ruch Narodowy zmuszony był pozostać w konspiracji. Większość działaczy Stronnictwa Narodowego i Młodzieży Wszechpolskiej, jeśli nie zginęła bezpośrednio w walce z Niemcami, to została przez nich zamordowana w więzieniach i obozach koncentracyjnych. Wielu z nich pozostało na emigracji w Anglii, Stanach Zjednoczonych czy Kanadzie.

Tuż po wojnie terror komunistyczny likwidował kolejnych działaczy Ruchu Narodowego. W ubeckich lochach zginęli m.in. Tadeusz Łabędzki, Lech Haydukiewicz, Jan Morawiec, a ze starszych działaczy Włodzimierz Marszewski i Adam Doboszyński. Wielu z nich, m.in. Leon Mirecki oraz Tadeusz Radwan, spędziło długie lata w komunistycznych więzieniach.