1 kwietnia 2016 na ekrany kin w Polsce wejdzie izraelski dramat „Opowieści o miłości i mroku". Scenariusz filmu został oparty na autobiograficznej powieści jednego z najbardziej znanych izraelskich pisarzy Amosa Oza.

Autorką scenariusza, reżyserką filmu i odtwórczynią jednej z głównych ról jest znana aktorka Natalie Portman (partnerują jej Gilad Kahana i Amir Tessler). „Opowieści o miłości i mroku" to niezwykle wzruszający przykład syjonistycznej propagandy, zawierający kilka antypolskich akcentów.

Natalie Portman widzowie znają z takich filmów jak „Thor", „Gwiezdne wojny", „Marsjanie atakują", „Leon zawodowiec". Produkcję filmu wsparły liczne żydowskie fundacje, izraelskie Ministerstwo Kultury i Sportu, oraz Izraelski Instytut Filmowy.

Akcja filmu rozgrywa się w Palestynie w latach trzydziestych XX wieku. Narratorem wydarzeń sprzed lat jest sędziwy bohater. Mama głównego bohatera i zapewne jego ojciec wraz z swoimi dobrze sytuowanymi rodzicami jako zlaicyzowani syjoniści przybyli z II Rzeczpospolitej do rządzonej przez Brytyjczyków Palestyny. Byli więc ewidentnie nacjonalistami realizującymi syjonistyczną utopię, a nie uciekinierami.

Jednym z pierwszych antypolskich kłamstw w filmie Natalie Portman jest to, że Żydzi w latach trzydziestych emigrowali do Palestyny z powodu szalejącego w Europie antysemityzmu, a nie kierowani nacjonalistyczną utopią syjonizmu. Drugim nadużyciem jest informacja, że w rodzinnej miejscowości matki zostali zabici przez Niemców i Litwinów wszyscy Żydzi, bez wspomnienia, że miało to związek z II wojną światową i niemiecką okupacją. Widzowie filmu z obrazu Natalie Portman dowiadują się tylko o tym, że była to kiedyś Polska.

Kolejnym antypolskim akcentem jest opowieść o pijanym polskim oficerze, który wskutek alkoholowego odurzenia popełnił samobójstwo. W filmie Europa oskarżona jest przez pisarza o odpowiedzialność za kolonializm i holocaust. Antypolskim akcentem jest też ewidentnie opowieść o tym, jak w II RP dzieci-goje prześladowały żydowskie dzieci za akceptacją polskich nauczycieli.

Syjonistyczne przesłanie filmu widać też w tym, że nie widać rdzennych mieszkańców Palestyny. Palestyńczycy występują tylko w jednej scenie. Pomimo że akcja ma miejsce w Jerozolimie. Jest to typowe dla żydowskiej propagandy kreowanie kłamliwego mitu, że w Palestynie nie było rdzennych mieszkańców.

Ukazany w filmie poziom życia Żydów w Palestynie jest bardzo wysoki. Rodzina głównego bohatera mieszka w doskonałych warunkach (w domu z łazienką, bieżącą wodą, kuchnią, sypialniami). Rodzice chłopca ukończyli w Jerozolimie studia. Ojciec pracował jako bibliotekarz.

Matka chłopca nie dosyć, że była piękna, kochała syna, cierpiała z powodu śmiertelnej choroby, kształtowała swoimi opowieściami wyobraźnię i wrażliwość syna, to jeszcze była ideową syjonistką. Równie atrakcyjne były jej koleżanki.

Nacjonalistyczne przesłanie filmu podkreśla zaangażowanie małego bohatera w pomoc dla żydowskich oddziałów zbrojnych walczących o niepodległość państwa żydowskiego. Chłopak wraz z innymi żydowskimi dziećmi zbierał worki na piasek, butelki na benzynę i zioła do jedzenia. Jego rodzice pod swój dach przyjeli Żydów z innych domów zagrożonych ostrzałem arabskim. W filmie ukazana jest tragiczna śmierć z ręki arabskiego snajpera żydowskich kobiet i dzieci (arabskich ofiar widzowie filmu nie zobaczą).

„Opowieści o miłości i mroku" to doskonały wzór nacjonalistycznego kina propagandowego. Konstrukcja wykorzystująca wzruszającą, smutną, ale niepozbawioną humoru opowieść o wzbudzających sympatię do bohaterów, która służy kreacji pozytywnego wizerunku nacjonalizmu i kreacji mitów nacjonalistycznych.

Jan Bodakowski

WSZYSTKIE PRAWA DO TEKSTU ZASTRZEŻONE. Możesz udostępniać tekst w serwisach społecznościowych, ale zabronione jest kopiowanie tekstu w części lub całości przez inne redakcje i serwisy internetowe bez zgody redakcji pod groźbą kary i może być ścigane prawnie.