35 lat temu zmarł nestor endecji Tadeusz Bielecki

Sekretarz i następca Romana Dmowskiego, współtwórca Obozu Wielkiej Polski, prezes Stronnictwa Narodowego. W czasie okupacji i po wojnie działacz emigracyjny i honorowy przywódca ruchu narodowego. Zmarł 5 lutego 1982 r. w Londynie. Tadeusz Bielecki urodził się w 1901 r. w Słupi na Kielecczyźnie, w rodzinie nauczycielskiej. Maturę zdał w Wyższej Szkole Realnej w Będzinie. W 1919 r. rozpoczął studia polonistyczne na Wydziale Filozoficznym UJ z przerwą na ochotniczy udział w wojnie polsko-bolszewickiej, a od 1924 r. równolegle na Wydziale Prawa oraz w Szkole Nauk Politycznych. Udzielał się w życiu naukowym społeczności akademickiej. Organizował studenckie koła naukowe, objął prezesurę Koła Polonistów UJ. Należał do Koła Historycznego studentów UJ i Towarzystwa Miłośników Książki, a po wyjeździe z Krakowa – do Warszawskiego Towarzystwa Miłośników Historii. Pracę doktorską obronił w 1927 r. Był jednym z liderów nowego pokolenia narodowców, tzw. młodej endecji. Należał do Związku Akademickiego Młodzież Wszechpolska, tajnej Ligi Narodowej i powołanej w jej miejsce „Straży”. Jako bliski współpracownik Romana Dmowskiego przez pewien czas pełnił funkcję jego osobistego sekretarza. Był pomysłodawcą nazwy i struktury Obozu Wielkiej Polski, w grudniu 1926 r. objął stanowisko zastępcy przewodniczącego Ruchu Młodych OWP. Od 1928 r. stał na czele Wydziału Wykonawczego Zarządu Głównego Stronnictwa Narodowego, w 1934 r. zorganizował i kierował Sekcją Młodych SN. W 1930 r. w okręgu skierniewicko-rawskim otrzymał mandat posła na Sejm. Gdy w 1933 r. OWP został rozwiązany przez władze sanacyjne, opowiadał się za włączeniem młodzieży z tej organizacji w szeregi Stronnictwa Narodowego. Jednocześnie był przeciwny tworzeniu nowej formacji pod nazwą Obóz Narodowo-Radykalny, uzasadniając, że podziały wewnątrz ruchu narodowego będą go osłabiać. W lutym 1935 r. został wiceprezesem SN. Był również powoływany przez Dmowskiego do wszystkich nieformalnych gremiów kierowniczych obozu narodowego („siódemki”, a później „dziewiątki”). Prezesem Stronnictwa został w czerwcu 1939 r. i sprawował tę funkcję aż do śmierci. Uczestniczył w kampanii wrześniowej, następnie przedostał się do Francji. W Paryżu od końca 1939 r. był zastępcą przewodniczącego I Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej - organu konsultacyjnego i opiniodawczego prezydenta i rządu RP na uchodźstwie. Po upadku Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii. Kierowane przez niego emigracyjne Stronnictwo Narodowe prowadziło politykę opozycyjną wobec rządu gen. Sikorskiego. Krytykowano przede wszystkim zawarcie układu Sikorski-Majski podważający granicę wschodnią Rzeczypospolitej, co doprowadziło do wystąpienia działaczy SN z rządu. Jednocześnie, w grudniu 1942 r. Stronnictwo wysunęło oficjalne żądanie przesunięcia granicy zachodniej Rzeczypospolitej na Odrze i Nysie Łużyckiej. Po wojnie pozostał na emigracji, w latach 1949-54 w Wielkiej Brytanii współtworzył Radę Polityczną, będącą reprezentacją polskich stronnictw politycznych na wychodźstwie. Od 1954 r. stał na czele Tymczasowej Rady Jedności Narodowej – rodzaju szczątkowego parlamentu, złożonego z przeciwników zajmowania urzędu przez prezydenta Augusta Zaleskiego, aż do momentu jej rozwiązania w 1972 r. Był patronem odradzającego od początku lat 70. ruchu narodowego w kraju. Jego działaczom udostępniał łamy „Myśli Polskiej” i pomagał w organizowaniu podziemnej poligrafii. Tadeusz Bielecki zmarł 5 lutego 1982 r. w Londynie, do końca pozostając honorowym przywódcą narodowców na emigracji. Został pochowany na cmentarzu w Gunnersburry. Źródło: legitymizm.org