Całe życie poświęcił sprawie narodowej. Ćwierć wieku temu odszedł Napoleon Siemaszko

Adwokat i radca prawny. Przedwojenny narodowiec, działacz Młodzieży Wszechpolskiej, za rządów sanacji więzień polityczny. W czasach „stalinowskich” ponownie więziony. W III RP był wiceprezesem Instytutu Historycznego im. Romana Dmowskiego w Warszawie. Napoleon Siemaszko urodził się 25 sierpnia 1907 r. w Wilnie. Po wybuchu I wojny światowej wraz z czworgiem rodzeństwa został wysłany do rodziny w powiecie oszmiańskim. Po klęsce wojsk rosyjskich na froncie niemieckim został zesłany w głąb Rosji, gdzie ukończył trzy oddziały szkoły powszechnej. Jesienią 1918 r. powrócił do Polski. Naukę kontynuował w Gimnazjum im. Króla Augusta w Wilnie, a następnie przebywał przez kilka miesięcy w Seminarium Duchownym w Wilnie. W 1929 r. uzyskał maturę w Gimnazjum im. Jędrzeja Śniadeckiego w Oszmianach i rozpoczął studia na Wydziale Prawa i Nauk Społecznych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W tym samym czasie związał się z Młodzieżą Wszechpolską oraz Obozem Wielkiej Polski. W latach 1931-1933 publikował artykuły w „Ruchu Młodych” - cotygodniowym dodatku „Dziennika Wileńskiego”. W 1933 r. uzyskał tytuł magistra prawa. W czerwcu tego roku podjął pracę jako sekretarz Związku Właścicieli Autobusów Województwa Kieleckiego. Jako kierownik łódzkiego Wydziału Młodych Stronnictwa Narodowego wziął udział w organizacji wyborów samorządowych, które przyniosły zdecydowane zwycięstwo tej partii. W listopadzie 1934 r. za swą antysanacyjną działalność został na blisko pół roku osadzony w obozie w Berezie Kartuskiej. W styczniu 1936 r. został ponownie aresztowany w Warszawie pod zarzutem przywództwa „bojowej grupie terrorystycznej” dokonującej zamachów na żydowskie sklepy. Skazano go na 4 lata więzienia, po rozprawie apelacyjnej wyrok skrócono o rok. W maju 1939 r. opuścił więzienie, a w czerwcu został członkiem Zarządu Głównego SN. Podczas okupacji utrzymywał ścisłe związki konspiracyjne z grupą mecenasa Kazimierza Kowalskiego, jednego z organizatorów i przywódców Narodowo-Ludowej Organizacji Wojskowej. We wrześniu 1947 r. został aresztowany przez bezpiekę w ramach tzw. sprawy Doboszyńskiego, polityka SN, który nielegalnie przedostał się do Polski i tworzył grupy opozycyjne. Po dwuletnim ciężkim śledztwie został skazany na karę 5 lat więzienia, które opuścił w 1952 r. Wyrokiem Sądu Najwyższego z lipca 1957 r. został uniewinniony z zarzutu popełnienia przestępstwa, dzięki czemu mógł otrzymać uprawnienia do wykonywania zawodu adwokata. W czasach PRL był jednym z liderów nieformalnego środowiska narodowego. Od połowy lat 70. w jego warszawskim mieszkaniu odbywały się spotkania byłych członków SN oraz sympatyków idei endeckiej. Dążąc do odrodzenia ruchu narodowego, w grudniu 1990 r. doprowadził do powstania Instytutu Historycznego im. Romana Dmowskiego w Warszawie, którego został wiceprezesem. Był też jednym z inicjatorów utworzenia Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego w 1991 r., obejmując w nim funkcję wiceprezesa Zarządu Głównego. Napoleon Siemaszko zmarł 14 marca 1993 r. w wieku 86 lat. Spoczął na Cmentarzu Wawrzyszewskim w Warszawie. Źródło: nsz.com.pl