Aleksander Kubik przyszedł na świat 26 lutego 1886 r. w miejscowości Westrza pod Ostrowem Wielkopolskim, w rodzinie chłopskiej. W 1908 r. zdał egzamin dojrzałości w gimnazjum męskim w Ostrowie i zaczął studiować prawo w Genewie. Rok później podjął równolegle studia teologiczne i filozoficzne w Seminarium Duchownym w Poznaniu.

Święcenia kapłańskie przyjął w 1913 r. w Katedrze Gnieźnieńskiej. Był wikariuszem kolejno we Wronkach, Bninie, Koźminie i w parafii św. Marcina w Poznaniu. Pracował z młodzieżą, wśród robotników i z organizacjami włościańskimi. Potem pełnił funkcję duszpasterza Polaków w Berlinie, Saksonii i Westfalii. Studia prawnicze kontynuował we Wrocławiu, by ostatecznie ukończyć je w 1921 r. na Uniwersytecie Poznańskim.

W 1922 r. został posłem na Sejm, od 1926 r. należał do klubu Związku Ludowo–Narodowego. W 1928 r. został skierowany do parafii w Konojadzie koło Grodziska Wielkopolskiego. Zasiadał w Sejmiku Powiatowym w Kościanie i Sejmiku Wojewódzkim w Poznaniu, należał do Zarządu Powiatowego Stronnictwa Narodowego w Kościanie.

W 1931 r. przebywał wśród Polaków w Słowacji. Odbył wiele podróży zagranicznych, m.in. do Palestyny, Syrii, Brazylii, USA, Francji i Szwajcarii. Działał w Towarzystwie Czytelni Ludowych i Stowarzyszeniu Młodzieży Polskiej. Publikował artykuły w „Kurierze Poznańskim” i „Przeglądzie Wszechpolskim”.

W 1937 r. przeniesiono go na stanowisko proboszcza parafii w Chodzieży, gdzie zastał go wybuch II wojny światowej. Aresztowany we wrześniu 1939 r., przebywał w miejscowym więzieniu, a następnie obozie przejściowym „Albatros” w Pile.

Po przetransportowaniu do Poznania był przesłuchiwany w areszcie śledczym przy ulicy Młyńskiej. 6 grudnia 1939 r. został ścięty lub rozstrzelany w Forcie VII. W oficjalnych dokumentach władze okupacyjne podały jako przyczynę zgonu „samobójstwo przez powieszenie”.