Władysław Mieczkowski urodził się 10 lutego 1877 r. w Nieciszewie na Kujawach, w rodzinie właścicieli ziemskich wywodzących się ze średnio zamożnej szlachty wielkopolskiej. Jego ojciec Stanisław uczestniczył w powstaniu listopadowym.

Uczęszczał do gimnazjów w Chojnicach i Chełmnie, gdzie w 1896 r. zdał maturę. Później studiował prawo na uczelniach w Berlinie, Lipsku oraz w paryskiej Ecole des Sciences Politiques. W 1901 r. obronił doktorat z prawa karnego w Rostocku.

W 1905 r. złożył egzamin asesorski w Berlinie, a następnie osiadł w Poznaniu, gdzie wraz ze wspólnikiem otworzył kancelarię adwokacką. W procesach politycznych, które prowadził w tym czasie, zasłynął jako doskonały mówca o dużej wiedzy prawniczej. W 1908 r. został jednym z najbardziej aktywnych członków Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk.

Należał do Ligi Narodowej, w 1909 r. znalazł się w składzie jej Komitetu Centralnego a dwa lata później - Rady Głównej. Zasiadał w Radzie Nadzorczej spółki wydawniczej Nowa Drukarnia Polska, która wydawała dwa naczelne w Poznańskiem pisma endeckie: „Kurier Poznański” oraz „Orędownik”. W 1907 r. z ramienia endecji został wybrany posłem do parlamentu Rzeszy.

W tym czasie należał do najbardziej czynnych działaczy polskich w najsilniej zniemczonych powiatach zachodnich ówczesnej Prowincji Poznańskiej, agitował przeciw pruskim ustawom wyjątkowym. Podczas wystąpień w pruskim parlamencie krytykował brak obiektywizmu niemieckich sędziów powiązanych z organizacjami nacjonalistycznymi takimi jak Hakata.

Po wybuchu I wojny światowej był jednym z założycieli działającego w Poznaniu tajnego Koła Międzypartyjnego, przemianowanego w 1918 r. na Centralny Komitet Obywatelski. Po wybuchu powstania wielkopolskiego został członkiem Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu oraz delegatem na Sejm Dzielnicowy.

W niepodległej Polsce pracował w bankowości. Od 1920 r. był członkiem zarządu Banku Związku Spółek Zarobkowych, natomiast od 1922 r. jego prezesem. Jednocześnie zajmował stanowisko przewodniczącego Rady Miejskiej Poznania, przez pewien czas pełnił też obowiązki prezydenta miasta.

W 1924 r. został naczelnym dyrektorem Banku Polskiego w Warszawie. Po upływie 10-letniej kadencji powrócił do Poznania. W 1934 r. został wybrany na prezydenta tego miasta, jednak ze względu na naciski ze strony sanacji nie objął stanowiska. Otworzył więc kancelarię adwokacką i jednocześnie objął w zarząd swój majątek Nieciszewo.

Po wybuchu II wojny światowej zagrożony aresztowaniem, opuścił Poznań i osiadł w Warszawie. Od 1940 r. do wybuchu powstania warszawskiego pracował jako radca prawny, działał też w Radzie Głównej Opiekuńczej.

Po kapitulacji powstania trafił do obozu przejściowego w Pruszkowie. Później przebywał w Częstochowie i pod Skierniewicami. W kwietniu 1945 r. wrócił do Poznania, gdzie po raz kolejny otworzył kancelarię adwokacką.

We wrześniu 1945 r. został przewodniczącym zdelegalizowanego przez władze komunistyczne Stronnictwa Narodowego w Poznaniu. W październiku 1946 r. został wybrany delegatem na Wielkopolskę z ramienia rządu emigracyjnego w Londynie. Miesiąc później aresztowany wraz z innymi działaczami SN z poznańskiego, został skazany przez Rejonowy Sąd Wojskowy w Poznaniu na 4 lata więzienia.

Ostatnie lata życia spędził u rodziny w Luboniu. Zmarł 6 kwietnia 1959 r. w Barzkowicach pod Stargardem Szczecińskim, został pochowany w Poznaniu.