Na ziemiach polskich Niemcy zamknęli polskich Żydów w gettach. Niemcy nie zaproponowali Polakom żadnej formy współpracy i koegzystencji z władzą okupacyjną. Zlikwidowali polskie szkolnictwo. Zabijali w masowych egzekucjach polskich cywili. Prowadzili politykę systematycznego głodzenia Polaków. Polacy musieli nawet oddać Niemcom wszystkie odbiorniki radiowe.

Równocześnie do Brukseli Niemcy weszli bez walk. Mieszkańcy miasta odbierali niemieckich okupantów jako sympatycznych ludzi. Podobnie nie było walk o Paryż. Niemieccy żołnierze zachowywali się przyjaźnie i dokonywali zakupów w paryskich sklepach (kupowali, dając zarobić, a nie rabowali jak w Polsce). W okupowanej Francji nie było prześladowań i normalnie działy francuskie szkoły. Belgowie i Francuzi mogli zachować radia, ale mieli zakazane słuchanie alianckich radiostacji.
 

Rozejm z czerwca 1940 zakończył agresje Niemiec na Francję. Niemcy niezwykle szybko i sprawnie rozbili silną i nowoczesną francuską armię. W walkach z Niemcami poległo 90.000 żołnierzy francuskich, 200.000 było rannych, a 1.850.000 znalazło się w niewoli. Francja została podzielona na dwie strefy — jedną okupowaną przez niemiecką armię i drugą nieokupowaną. Na czele nieokupowanej Francji stanął bohater pierwszej wojny światowej marszałek Philippe Pétain. Rząd w Vichy nie miał wojska, ale dysponował policją, Niemieckie sądy karały niemieckich żołnierzy za zbrodnie dokonane na francuskich cywilach.

W stosunku do mieszkańców krajów Zachodniej Europy okupowanych przez Niemców Polacy mieli dłuższą godzinę policyjną, zakaz wchodzenia do parków, nie mieli dostępu do niezbędnych artykułów w normalnej sprzedaży (dlatego istniał czarny rynek). Niemieckie władze okupacyjne wyznaczyły Polakom o połowę mniejsze racje żywnościowe, zakazały posiadania prywatnych samochodów (nie mogli ich posiadać też Belgowie, ale Francuzi mieli prawo do posiadania aut prywatnych).

Podczas gdy w Polsce nie było kolaborantów, w Belgii z Niemcami kolaborowali nacjonaliści z Christus Rex i działacze Vlaamsch Nationaal Verbond oraz Flamandzkiego Związku Narodowo-Solidarystycznego. W czasie gdy Belgowie kolaborowali, Polacy stworzyli całe Państwo Podziemnie, które zabijało każdego menela, który splamił się współpraca z Niemcami.
 

Wyrazem rasowej pogardy Niemców wobec Polaków był stosunek władz niemieckich do relacji żołnierzy niemieckich z kobietami z krajów okupowanych. We Francji i Belgii Niemcy mogli oni utrzymywać relacje intymne i towarzyskie z ludnością tubylczą. Polka, która (złamała okupacyjne przepisy i) była związana z niemieckim żołnierzem, karana była przez Niemców wysyłką do niemieckiego obozu koncentracyjnego. Polacy za związki z Niemkami, w tym Polacy skierowani na roboty przymusowe do Niemiec, za intymne relacje z Niemkami karani byli śmiercią.

Tematykę tego, jak odmiennie wyglądała okupacja Europy Zachodniej i okupacja Polski poruszają teksty zebrane w 333 stronicowej publikacji IPN pt. „Okupowana Europa. Podobieństwa i różnice".

Jan Bodakowski