Lektura encyklik papieskich, dziś najczęściej ukrywanych przed katolikami przez postępowych fanatyków, uświadamia, jak trafnie nauczanie społeczna Kościoła odpowiada na wyzwania, jakie stawia przed nami rzeczywistość. Jak doskonale papieże np. w XIX definiowali przyczyny i przyszłe (np. z XXI wieku) problemy wynikające z wprowadzenia w życie idei lewicowych.

Nauczanie Kościoła Katolickiego ukazuje, jak niezbędna jest moralności do funkcjonowania rynku, co jest świetną odtrutką na szkodliwe brednie części libertarian chcących wyzwolić ludzi z moralności i relacji społecznych.

Pomoc potrzebującym

Kościół Katolicki obowiązkiem pomocy potrzebującym obarczył jednostki, nie państwo. Leon XIII w „Rerum Novarum” pisał, że „nie ma też przyczyny, aby żądać ogólnej opieki państwa”. Katolik ma obowiązek pomocy potrzebującym z tego, co mu zbywa i nie jest mu potrzebne do życia. Obowiązek pomocy potrzebującym jest „obowiązkiem nie sprawiedliwości tylko miłości, do którego spełnienia w drodze prawnej nikogo przymuszać nie można”. Dodatkowo papież twierdził, że ”nie powinno państwo pochłaniać i słusznej samodzielności pozbawiać ani jednostki, ani rodziny”.

Papież w encyklice „Graves de Communi” propagował bezpośrednią pomoc potrzebującym, pisząc „nie tylko nie poniża ona w godności człowieka, ale raczej zacieśnia węzły towarzyskiego pożycia”. Odebranie ludziom takiej możliwości przez publiczny system pomocy niszczy więzi społeczne, a przez to niszczy społeczeństwo. Kościół głosi potrzebę wytworzenia w ludziach postawy samo odpowiedzialności i zapobiegliwości, postawy troski o słabszych.

W encyklice „Quod apostolici muneris” papież ukazał, jak przez wieki Kościół Katolicki dbał o pomoc potrzebującym. ”Kościół stara się, by wszędzie na ziemi budowano dla nich [ubogich] domy, szpitale i ośrodki, przyjmujące ich pod swoją opiekę”.

Właściwy kształt systemu pomocy społecznej określił papież Pius XI w encyklice ”O małżeństwie chrześcijańskim”. Papież głosił, że powinna obowiązywać zasada pomocniczości, zgodnie z którą o swoje bezpieczeństwo socjalne mają dbać indywidualnie sami ludzie. Jeśli nie radzą sobie, mogą skorzystać z pomocy organizacji charytatywnej utrzymującej się z dobrowolnie otrzymanych środków. Pomocy tej nie można zmarnotrawić. Jeżeli ta pomoc nie starcza, mogą pomóc instytucje publiczne.

Zdaniem papieża trzeba nauczyć potrzebujących jak pracą zdobyć środki na utrzymanie. Upowszechnić w społeczeństwie własność, by ludzie mieli z czego pomagać potrzebującym. Upowszechnić opiekę rodzin nad potrzebującymi, by reaktywować więzi rodzinne, i niszczyć egoizm. Zdaniem papieża społeczeństwo nie może usuwać poza swój nawias potrzebujących. Organizacje katolickie i inne organizacje pozarządowe, bez korzystania ze środków publicznych, utrzymując się z darowizn i własnej działalności gospodarczej, skuteczniej i taniej dostarczają pomoc niż państwo.

Edukacja

Leon XIII w encyklice „Sapientiae Christianae" głosił, że: »konieczną jest rzeczą, żeby rodzice się usilnie starali […] iżby [mieli] prawo wychowania dzieci po chrześcijańsku i nie posyłali ich do tych szkół, w których lękać się mogą, że im dzieci zatruwają nauką bezbożności«.

Powstanie, niezbędnego dla przetrwania narodu, szkolnictwa katolickiego, może zapewnić tylko likwidacja publicznego systemu edukacji. Likwidacja monopolu laickiego państwa pozwoli katolikom na stworzenie systemu katolickiej prywatnej edukacji.

Podatki

Katolicka nauka społeczna uznawała wysokie za sprzeczne z nauczaniem Kościoła Katolickiego i amoralne. Kościół nakazuje więc płacić tylko niskie podatki. Co oznacza, że nie jest grzechem unikanie płacenia zbyt wysokich podatków. Leon XIII w „Rerum Novarum” napisał, że „państwo nie powinno obciążać poddanych nadmiernymi podatkami”, które są zbrodnią sprzeczną z naturą.

Jan Bodakowski