Jerzy Karol Czerwiński – narodowiec, prawnik, żołnierz

Jerzy Czerwiński urodził się 30 czerwca 1904 r. w Warszawie. Po ukończeniu Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w 1922 r. rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. Przez rok studiował również w Szkole Ligi Narodów w Genewie.

Jako aktywny działacz studencki był współzałożycielem i prezesem Korporacji Akademickiej „Sarmatia”, Warszawskiego Koła Międzykorporacyjnego oraz Związku Polskich Korporacji Akademickich. Należał też do Związku Akademickiego Młodzież Wszechpolska.

Powołany do wojska w latach 1929–1930 odbył kurs szkoły podchorążych rezerwy. Po ukończeniu studiów w 1931 r. odbył aplikację i został wpisany na listę warszawskich adwokatów. Specjalizował się w prawie cywilnym, należał do Związku Adwokatów Polskich. W 1932 r. został awansowany do stopnia podporucznika rezerwy.

W kwietniu 1934 r. był jednym z sygnatariuszy deklaracji Obozu Narodowo-Radykalnego, znalazł się również w jego Komitecie Organizacyjnym. Po rozłamie w ONR działał w ONR „ABC”.

W marcu 1939 r. został awansowany na porucznika i przydzielony do 36. Pułku Piechoty Legii Akademickiej. Podczas kampanii wrześniowej walczył w jego szeregach w obronie stolicy, dowodząc jedną z kompanii.

Po klęsce od 1940 r. działał w konspiracji w Delegaturze Rządu na Kraj. W tym samym roku został wykreślony z listy adwokatów za protest wobec usunięcia przez Niemców prawników pochodzenia żydowskiego z warszawskiej palestry.

W marcu 1943 r. został wraz z żoną Jadwigą aresztowany przez gestapo i osadzony na Pawiaku. Miesiąc później oboje zostali wywiezieni do Auschwitz.

Jerzy Czerwiński został rozstrzelany 9 sierpnia 1944 r., jego żona zarażona tyfusem również zmarła w obozie.