Przykładem takiej sytuacji było ustanowienie Nagrody Literackiej im. Józefa Mackiewicza. Jeszcze nikt nie zdążył być nagrodzony, a już „Gazeta Wyborcza” piórem pana Artura Domosławskiego wysmażyła artykuł na dwie kolumny druku, piętnując inicjatorów i sponsorów Nagrody za honorowanie „faszysty” i „hitlerowskiego kolaboranta”. Smaczku tym wszystkim oskarżeniom dodawała okoliczność, że Józefa Mackiewicza potępiła gazeta kierowana przez potomka sowieckich kolaborantów, który nawet dochodził czci swoich antenatów przed niezawisłym sądem. Tak się jednak składa, że sowieccy kolaboranci nie są przez nikogo potępiani, podczas gdy hitlerowscy – jak najbardziej i to bez względu na etap, a więc nawet w okresie, gdy polowania na czarownice są odwołane aż do nadejścia etapu surowości. Nawiasem mówiąc, Józef Mackiewicz żadnym „kolaborantem” nie był, tylko nie chciał wysługiwać się „sojusznikowi naszych sojuszników”, ponieważ był – jak sam mówił – narodowości „antykomunistycznej”. Ale potomstwo sowieckich kolaborantów antykomunizm potępia, zwłaszcza ten „zoologiczny”, bo wiadomo, że kolaboracja z Sowietami ma „ludzką twarz”. Jak tam z zadem, szponami i kopytami – tego już mądrzy, roztropni – i tak dalej – nie precyzują, więc nie jest wykluczone, że ukryte w mroku pozostałe część i ciała przez cały czas zachowują pierwotną grozę.

Na przykładzie Józefa Mackiewicza widzimy, że nienawiść, jaką w swoich czystych sercach pielęgnują mądrzy, roztropni - i tak dalej – sięga poza grób. Ale nie jest to przykład jedyny, bo oto niedawno hiszpański rząd wpadł na pomysł wyrzucenia z grobu generała Franco, pochowanego w bazylice w Dolinie Los Caidos, to znaczy – poległych w hiszpańskiej wojnie domowej. Bazylikę tę wykuli we wnętrzu góry komunistyczni jeńcy i pewnie to jest dodatkową okolicznością, by prochy generała Franco stamtąd usunąć. Ciekawe, co by się stało, gdyby jakiś zoologiczny antykomunista w Polsce wystąpił z pomysłem wyrzucenia Bolesława Bieruta z jego grobowca w Alei Zasłużonych na warszawskich Powązkach. Jestem pewien, że michnikowszczyna podniosłaby klangor jeszcze większy niż w przypadku ustanowienia Nagrody im. Józefa Mackiewicza, a kto wie, czy głosu w tej sprawie nie zabrałby pan Adam Bodnar, umieszczony na operetkowej posadzie „rzecznika praw obywatelskich”, bo jużci – Leon Petrażycki utrzymywał, że nieboszczycy również mają prawa podmiotowe, może nie „obywatelskie” - niemniej jednak. W obronie generała Franco wystąpił tylko nuncjusz apostolski w Hiszpanii, zauważając, że wyrzucanie z grobu nieboszczyka w 44 lata po jego śmierci motywowane jest przede wszystkim względami „politycznymi i ideologicznymi”. Na takie dictum zareagował hiszpański rząd. Słodszymi od malin usteczkami pani wicepremier Carmeny Calvo poskarżył się na „watykańskiego ambasadora”, że wtrąca się w wewnętrzne sprawy Hiszpanii.

Od razu widać, że hiszpański rząd, niechby i socjalistyczny, ma trochę większe poczucie honoru i godności narodowej, niż rząd „dobrej zmiany” w Polsce, który nie ośmielił się skomentować ostentacyjnego wtrącania się w polskie wewnętrzne sprawy pani Żorżety, postawionej przez Departament Stanu na stanowisku ambasadora USA w Polsce. Ale zgodnie z przysłowiem: „co wolno wojewodzie, to nie tobie, smrodzie”, nasi dygnitarze sami pamiętają, skąd wyrastają im nogi i skwapliwie korzystają z okazji by „siedzieć cicho”. Skoro jednak hiszpański rząd tak pryncypialnie piętnuje wtrącanie się ambasadorów w „sprawy wewnętrzne”, to dlaczego ambasador Hiszpanii nie tylko ochraniał Paradę Równości, zorganizowaną w Warszawie przez sodomitów, ale nawet złożył swój podpis pod listem popierającym „ciężką pracę środowisk LGBT”, w celu „ochrony” przed „mową nienawiści” i na rzecz „wzajemnej akceptacji”. Trudno nie zauważyć tej niekonsekwencji, bo ambasador Hiszpanii nie jest osoba prywatną i nawet gdyby był sodomitą, czy gomorytą, to powinien by swoje upodobania seksualne przesunąć na drugi plan i zdecydowanie stanąć na nieubłaganym gruncie powstrzymywania się przed wtrącaniem się w „sprawy wewnętrzne”, którego tak przestrzega jego rząd. Inna rzecz, że generał Franco żadnym sodomitą ani gomorytą nie był, bo wtedy o ekshumacji nie byłoby mowy. Widzimy tedy, że o ile na sodomitów i gomorytów ustanowiony został na tym etapie okres ochronny, to na tych, którzy sodomitami nie są ani nie byli, polowania są dozwolone, jak gdyby nigdy nic.